فرانک گری، معمار برجسته کانادایی ــ آمریکایی که شاهکار تیتانیومی و پیچانِ او در بیلبائو معنای موزه‌های مدرن را دگرگون کرد، روز جمعه در خانه‌اش در کالیفرنیا درگذشت.

گری با نام اصلی فرانک اوون گلدبرگ در سال ۱۹۲۹ در تورنتو و در یک خانواده کارگر یهودی متولد شد و در اواخر دهه ۱۹۴۰ به لس‌آنجلس مهاجرت کرد. او معماری را در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی (USC) آموخت و سپس در مدرسه تحصیلات تکمیلی طراحی هاروارد ادامه داد.

گری پس از تاسیس دفتر معماری خود در سال ۱۹۶۲، سبک رادیکالی را توسعه داد که در آن تقارن کنار گذاشته می‌شد و هندسه‌های گسسته، مواد خام و خطوط سیال به کار گرفته می‌شدند؛ رویکردی که بعدها «دیکانستراکتویسم» نام گرفت.

ساختمان‌های او اغلب شبیه مجسمه‌های عظیم بودند و ترکیبی از فولاد، تیتانیوم، شیشه و سطوح ناتمام را در خود جای می‌دادند. 

او بیش از هر چیز به‌خاطر موزه گوگنهایم بیلبائو در اسپانیا شناخته می‌شود؛ پوسته درخشان و فلزی این بنا میلیون‌ها بازدیدکننده را جذب کرد و پس از تکمیل در سال ۱۹۹۷ باعث احیای شهری گسترده شد.

دیگر آثار مهم او شامل سالن کنسرت والت دیزنی در لس‌آنجلس (۲۰۰۳)، مرکز موسیقی نیو ورلد در میامی (۲۰۱۱)، بنیاد لویی ویتون در پاریس (۲۰۱۴) و برج مسکونی «اوپوس هنگ‌کنگ» برای شرکت Swire Properties است.

گری در سال ۱۹۸۹، زمانی‌که ۶۰ سال داشت، جایزه معماری پریتزکر، بالاترین افتخار حرفه معماری، را دریافت کرد.

هیات داوران در ستایش او، آثار دقیق اما ماجراجویانه‌اش را «معادل معماریِ موسیقی جَز: بداهه‌پردازانه، زنده و غیرقابل‌پیش‌بینی» توصیف کردند.