به گزارش همشهری آنلاین گولسیانی در چند روز اخیر با انتقادهای بسیار زیادی از سوی مردم گرجستان روبرو شده و دلیل این اتفاق اظهاراتی بود که او درباره فوتبال زنان مطرح کرد و مدعی شد که آنها به اندازه مردان در فوتبال بازی کردن خوب نیستند و این ادعا ناراحتی بسیاری را به همراه داشت.

ختیا دکانونیدزه که نمیانده مخالفان دولت در پارلمان گرجستان است به شدت از این اظهارات انتقاد کرد و همچنین نینو سوتیدزه هم به عنوان کاپیتان سابق تیم ملی زنان گرجستان صحبت‌هایی را علیه این ستاره گرجستانی پرسپولیس مطرح کرد.

این اتفاق باعث شد که گولسیانی هم واکنشی به این اظهارات داشته باشد و در نامه‌ای خطاب به آنها نوشت:« خوشبختانه من زیاد از شبکه‌های اجتماعی و خصوصا فیسبوک استفاده نمی‌کنم. دوستانم با هراس با من تماس گرفتند و مقالاتی را برای من فرستادند که صحبت‌های مطرح شده از سوی من در آنها به صورت وارونه و بریده بریده انعکاس داده شده بود.

اخیرا اظهاراتی را از سوی خانم ختیا دکانونیدزه و خانم نیو سوتیدزه که بازیکن سابق تیم ملی زنان گرجستان است ارسال کردند. آنها من را به داشتن نیت بد و تبعیض جنستی محکوم کرده بودند. متاسفانه مشکلاتی در زمینه درک آنچه که گفته شده است وجود دارد. من هرگز دوست ندارم که از خط قرمزهای احترام گذاشتن به دیگران عبور کنم.

اما استفاده از عبارت «شیطان» در توصیف من از سوی خانم دکانونیدزه کمی مضحک است. از بین ما دو نفر، این من نیستم که سعی دارم دیگری را به لجن بکشم یا افکار عمومی را مشوش کنم. خانم سوتیدزه هم علنا از عبارت من استفاده کردند و اظهارات دیگری را روی آن مطرح کردند.

ما همکار هستیم و شاید او می‌توانست ابتدا با خود من صحبت کند. من با کمال میل به صحبت‌هایش گوش می‌کردم و این سوء تفاهم را از بین می‌بردم. و اگر پس از آن همچنان ناراحت بود، شکایت کردن نزد مردم قابل قبول‌تر به نظر می‌رسید. فکر می‌کنم که انگیزه اصلی انجام این کارها تشدید این داستان بود و شاید مشخص باشد که دلیل این کار چیست.

اجازه دهید به موضوع اصلی که حرفی که من زدم و صحبت‌هایی که پس از آن پخش شد بود برگردیم. از من پرسیده شد که آیا هنوز فکر می‌کنم که فوتبال برای زنان نیست و آنها نباید فوتبال بازی کنند؟ به یاد ندارم که بعد از ۱۰ یا ۱۲ سال قبل چنین حرفی زده باشم. باید تایید کنم که این رفتاری احمقانه با وجود سنم بود. من برخلاف خانم دکانویدزه مسئولیت حرف‌هایم را برعهده می‌گیرم.

سال‌ها گذشته است و پاسخ من به این سوال امروز این است که زنان باید فوتبال بازی کنند، زنانی که دوست دارند باید این ورزش را دنبال کنند اما نظر شخصی من این است که این کار خیلی زنانه نیست. من هم تحت تاثیر پیشرفت تیم ملی زنان گرجستان قرار گرفته‌ام و این احتمال وجود دارد که نظرم به زودی تغییر کند. درباره وزنه‌برداری، کشتی و بوکس و همه ورزش‌هایی که درد زیادی را برای زنان به همراه دارد همین نظر را دارم.

بحث‌های بسیاری درباره دلایل این موضوع وجود دارد. موانعی که بر سر راه دخترانی که این حرفه را انتخاب می‌کنند هست، تفاوت‌های بیولوژیکی موجود و مسائلی از این دست. همچنین باید در این باره بحث شود که اگر دختران را از سن شش سالگی با همان فشار و شدتی که فوتبالیست‌های پسر در طول دوران فوتبال‌شان پشت سر می‌گذارند تمرین دهیم یا حمایت مالی و روانی که پسرها در اختیار دارند را به آنها واگذار کنیم چه اتفاقی رخ خواهد داد.

برعکس، من معتقد هستم که زنان در بسیاری از ورزش‌ها امروزه پیشرو هستند. من شخصاً احساس می‌کنم که بسیاری از ورزش‌ها صرفاً تعلق بیشتری به زنان دارد. در ورزش من، هزاران فوتبالیست مرد هستند که بهتر و در تیم‌های سطح بالاتری نسبت به من بازی می‌کنند. شاید در فوتبال زنان هم بتوان بازیکنانی را پیدا کرد که بهتر بدوند و بهتر از من پاس بدهند.

باور من این است که نزدیک‌ترین واژه به زنان لطافت است و این دورترین واژه‌ای است که نسبت به فوتبال در ذهن می‌آید. اگر دختری بخواهد فوتبال بازی کند و رشد کند، من نمی‌توانم مانعش شوم اما آنها با درد بسیاری روبرو خواهند شد که من خودم هم شخصاً تجربه کرده‌ام. با این حال برای نظر همه احترام قائل هستم و می‌دانم که نظرات متفاوتی وجود دارد.

بعضی از افراد سعی کردند که نظر من را به دلیل تاثیری که ایران روی من گذاشته است توجیه کنند. برای اطلاع شما باید بگویم که همه باشگاه‌ها در ایران تیم فوتبال زنان و مردان دارند و بودجه سالانه به آنها اختصاص داده می‌شود. اگر ما درباره ایجاد جامعه مدرن و برابر صحبت می‌کنیم، اول از همه مهم است که چیزی که می‌شنویم یا می‌خوانیم را درک کنیم و سپس به نظرات متفاوت احترام بگذاریم و به درستی وارد بحث شویم. سپاسگزارم!»