• نام فیلم: سرخ‌پوست
• ژانر: درام، معمایی، عاشقانه
• سال انتشار: 1398
• کارگردان: نیما جاویدی
• موسیقی: رامین کوشا
• مدت زمان: 100 دقیقه
• کشور سازنده: ایران

بازیگران: نوید محمدزاده، پریناز ایزدیار، آتیلا پسیانی، ستاره پسیانی، حبیب رضایی، مانی حقیقی

خلاصه فیلم

سال ۱۳۴۶ خورشیدی، یک زندان‌ قدیمی در جنوب به دلیل مجاورت با فرودگاهِ در حال توسعهٔ شهر، درحال تخلیه است. سرگرد نعمت جاهد(نوید محمدزاده) به همراه مأمورانش در حال انتقال زندانیان به زندان جدید هستند و قرار است خود سرگرد به همراه افرادش تا عصر از زندان بروند. سرهنگ مدبر(مانی حقیقی) که مافوق جاهد است به دیدن او در زندان می‌ آید و می‌گوید که جاهد ترفیع گرفته و قرار است جانشین خود او شود. جاهد که از شنیدن این خبر خوشحال است، طی یک تماس تلفنی متوجه می‌شود که یکی از زندانیان به نام «احمد» ملقب به «احمد سرخ‌پوست» همراه با دیگر زندانیان نبوده‌است…

درباره فیلم

سرخ پوست یکی از فیلم‌های متفاوت و محبوب ایرانی در ژانر درام و تاریخی، ساخته نیما جاویدی با بازی ستارگانی چون پریناز ایزدیار، نوید محمدزاده، آتیلا پسیانی، ستاره پسیانی و مانی حقیقی است. یکی از موضوعاتی که سرخ پوست را از بسیاری از فیلم‌های ایرانی متفاوت کرده، اتمسفر و فضای خاص در کنار فیلمنامه قوی، این فیلم است.

فیلم نامه خوب

یکی از نقاط قوت فیلم، فیلم نامه بسیار خوب آن است که نیما جاویدی خود نوشته است. او با طرح گره اصلی فیلم در همان لحظات ابتدایی قصه، مخاطب را با داستان همراه می‌کند و در ادامه با پرداخت خوب داستان باعث می‌شود تماشاگر دو شخصیت اصلی و ماجرای قصه را کنجکاوانه دنبال کند.

بازی متفاوت نوید محمزاده

کاراکتر «نعمت جاهد» به طور کلی با همه کاراکتر‌هایی که نوید محمدزاده تا به حال بازی کرده متفاوت است. شخصیت «نعمت جاهد» مثل همه افراد نظامی، یک فرد آرام، خونسرد و البته بسیار جدی است که در لایه‌های درونی شخصیت اش نشانی از عاطفه و مهربانی پیدا می‌شود و با آن شخصیت به اصطلاح کله‌خرابی که از کاراکتر‌های او سراغ داریم، هیچ نسبتی ندارد. 

قاب‌های کارت پستالی

فیلم نورپردازی بسیار خوبی دارد و در هجوم رنگ‌های تیره زندان، رنگ زرد و آبی نقش مهمی در بعضی از سکانس‌های مهم فیلم ایفا می‌کند.

موسیقی به موقع و اثرگذار

به طور کلی در فیلم «سرخ‌پوست» زیاد صدای موسیقی شنیده نمی‌شود، اما در همان چند سکانس معدود، درست به موقع از راه می‌رسد و کاملاً حس دلهره و هیجان سکانس‌های پرتعلیق فیلم را به تماشاگر منتقل می‌کند. 

سخن نهایی

نیما جاویدی ثابت کرد که کارگردانی توانا است و اگر شرایط برای او فراهم شود، می‌تواند فیلمی را بسازد که شاعرانگی نهفته در آن مخاطبش را مدهوش کند. «سرخپوست» ساده و بی ادعا است، اما پر از لحظاتی است که به معنای واقعی می‌توان گفت: جای همچنین اثر درخشانی در سینمای ایران خالی بود، فیلمی که سرشار از نبوغ و خلاقیت و تکنیک است.