برخی از محققان و پژوهشگران که به مطالعه این پل پرداخته‌اند، بر این باورند که قدمت این سازه کمتر از 200 سال است. آن‌ها معتقدند که شرایط جغرافیایی و آب‌وهوایی منطقه داغستان به گونه‌ای است که چوب‌های استفاده‌شده در این پل نمی‌توانند برای بیش از دو قرن مقاومت کنند. اما در این میان، ساکنین محلی که از ایرانی‌های تات‌زبان هستند، باور متفاوتی دارند. آن‌ها با افتخار و احترام به این پل به عنوان میراثی از گذشتگان خود اشاره می‌کنند و معتقدند که این پل حدود 700 تا 800 سال قدمت دارد. این اختلاف نظر بین محققان و مردم محلی، به جذابیت و رمز و راز این پل افزوده است.

ساکنین منطقه این پل را نمادی از اصالت و هویت فرهنگی خود می‌دانند. این باور و ارادت مردم محلی به این سازه، نه تنها آن را به یک جاذبه گردشگری تبدیل کرده، بلکه به یکی از نمادهای فرهنگی و تاریخی منطقه نیز تبدیل شده است. ساختار پیچیده و مقاوم پل که با دقت و هنر دست ساخته شده، نشان می‌دهد که سازندگان آن از مهارت‌ها و دانش‌های خاصی برخوردار بوده‌اند که در آن زمان مرسوم بوده است. این مهارت‌ها شامل تکنیک‌های خاصی در استفاده از چوب و اتصالات سنتی بوده که توانسته‌اند پلی با این مقاومت و طول عمر ایجاد کنند.

این پل نه تنها از نظر معماری و فنی جذاب است، بلکه از نظر فرهنگی نیز اهمیت بالایی دارد. ساکنین محلی همواره داستان‌هایی از نحوه ساخت این پل و تلاش‌هایی که برای حفظ آن انجام داده‌اند، بازگو می‌کنند. این داستان‌ها که نسل به نسل منتقل شده‌اند، به یکی از مهم‌ترین اجزای فرهنگ شفاهی منطقه تبدیل شده و پل را به یکی از نمادهای استقامت و هویت محلی بدل کرده است. در نهایت، این پل چوبی در داغستان، چه با قدمتی کمتر از 200 سال و چه با قدمتی بین 700 تا 800 سال، همچنان یکی از جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی مهم منطقه به شمار می‌آید که همواره مورد توجه گردشگران و محققان قرار دارد.