معماری خیابان‌های تهران در دهه ۱۳۵۰ (دهه ۱۹۷۰ میلادی) به شدت تحت تأثیر تغییرات فرهنگی و اجتماعی آن زمان بود. این دهه همزمان با دوران مدرن‌سازی سریع کشور و تمرکز بیشتر بر پروژه‌های توسعه شهری در تهران است.

در این دوره، ساختمان‌های جدید با الهام از معماری مدرن و بین‌المللی، به‌ویژه معماری مدرن غربی و سبک‌های بین‌المللی ساخته می‌شدند. ترکیبی از مصالح نوین مانند بتن، شیشه، و فولاد در کنار طراحی‌های ساده و کاربردی، جلوه‌ی خاصی به ساختمان‌های این دوره می‌داد. برخی از ویژگی‌های بارز معماری خیابان‌های تهران در دهه ۱۳۵۰ عبارتند از:

1. ساختمان‌های بلند و برج‌ها: در دهه ۵۰ شمسی، برج‌ها و ساختمان‌های بلندمرتبه شروع به رشد کردند. ساختمان‌هایی مانند برج پلاسکو، ساختمان آلومینیوم و هتل‌های مدرن در این دوره ساخته شدند.

1. استفاده از طراحی ساده و مینیمالیستی: بسیاری از ساختمان‌ها با استفاده از خطوط ساده و اشکال هندسی ساخته شدند. تمرکز بر عملکردگرایی و کاهش تزئینات زیاد بود.

1. گسترش شهرنشینی و خیابان‌های عریض: خیابان‌های مهم تهران مانند ولیعصر، انقلاب و شاهرضا (نام قدیم خیابان انقلاب) توسعه یافتند و نقش محوری در گسترش شهر ایفا کردند. خیابان‌های عریض و مدرن با درختکاری و پیاده‌روهای گسترده، ویژگی شاخص این دوره بودند.

1. معماری تجاری و اداری: ساختمان‌های تجاری و اداری در خیابان‌های مرکزی تهران مانند خیابان شاهرضا و لاله‌زار به سرعت افزایش یافتند. مغازه‌ها، رستوران‌ها و مراکز خرید مدرن با طراحی‌های بین‌المللی جایگزین معماری سنتی شدند.
2. توسعه مناطق مسکونی جدید: محله‌هایی مانند شهرک غرب، اکباتان و آپارتمان‌های مسکونی با معماری مدرن و مطابق با نیازهای طبقه متوسط و بالای جامعه ساخته شدند.