به گزارش اخبارساخته ها؛ شاید تصور شود که پیشرفت ژاپن مدیون همین فرهنگ کاری بوده است، ولی می‌توان از کشورهای صنعتی صحبت کرد که در آنها توازن زندگی کاری و شخصی از اهمیت زیادی برخوردار است. برای مثال در آلمان با وجود اینکه فرهنگ سازمانی مبتنی بر افزایش بهره‌وری و بازدهی شرکت‌هاست و خود آلمانی‌ها نیز افرادی متعهد و وقت‌شناس هستند، ولی برای آنها کار و زندگی شخصی دو مقوله کاملاً جدا و مرزبندی‌شده به شمار می‌آید.

با اینکه ساعت‌های کاری بسیار جدی گرفته می‌شود، ولی همه اجازه اضافه‌کاری ندارند و برای آن محدودیت‌های قانونی تعریف شده است. در زبان آلمانی کلمه‌ای وجود دارد که به معنی پایان کار یا بستن روز کاری است. در هیچ زبان دیگری نمی‌توان کلمه‌ای معادل Feierabend را یافت. این کلمه به زمان بین پایان کار و خواب اشاره می‌کند که در واقع زمانی برای تفریح و گذران اوقات فراغت است و نشان می‌دهد پایان ساعت کاری، قطع ارتباط با دغدغه‌های آن و شروع زمان استراحت تا چه اندازه برای آلمانی‌ها مهم است.

عجیب است که آلمانی‌هایی که اغلب به عنوان نیروی کاری سخت‌کوش و کارآمد تصور می‌شوند، این چنین مقید به زمان استراحت و فراغتشان باشند، ولی شاید همین نگرش مسیر توسعه پایدار را برای آنها هموار کرده است. البته بسیاری فکر می‌کنند مفهوم Feierabend به ذهنیت سرمایه‌داری بسیار نزدیک است، زیرا هرچه نیروی کار پس از ساعت کاری استراحت بیشتری داشته باشد، کارآمدتر شده و بهره‌وری بیشتری به همراه دارد. فرهنگ کاری آلمان حول این نظریه استوار است که استراحت بعد از کار، استرس را بهبود می‌بخشد، به ریتم متوازن بدن کمک می‌کند و رضایت شغلی را افزایش می‌دهد که در بلندمدت رشد اقتصاد را به دنبال دارد.

حق قطع ارتباط با کار:

حق قطع ارتباط با محل کار یک حق انسانی است که بر اساس آن افراد مجاز هستند پس از ساعت‌های کاری هیچ پیامی از محل کار را پاسخ ندهند و همه ‌ایمیل‌ها یا تماس‌های کاری در ساعات غیراداری بدون پاسخ باقی بماند. حق قطع ارتباط با محیط کار نخستین‌بار در اتاق کار دادگاه عالی فرانسه در سال ۲۰۰۱ تصویب شد و بر اساس این قانون هیچ کارمندی در هیچ وضعیتی مجبور نبود در منزل کار کند یا پرونده‌ها یا ابزار کاری را به منزل بیاورد.

در سال ۲۰۰۴ دادگاه عالی فرانسه این تصمیم را تایید کرد و حکم داد که اگر کارمندی در خارج از ساعات کاری جوابگوی تماس‌های تلفنی خود نبود، نمی‌توان او را متهم به کوتاهی در انجام کار کرد. در سال ۲۰۱۶ دولت فرانسه این قانون را به قوانین کار خود افزود و همه کارمندان دولت نیز از این حق برخوردار شدند.پس از آن کشورهای اتحادیه اروپا شاهد مذاکراتی بین اتحادیه‌های کارگری و شرکت‌ها بودند تا قوانینی مشابه قانون حق ارتباط با کار برای هر شرکت به صورت جداگانه و با شرایط خاص خود تصویب شود.

برای مثال در سال ۲۰۱۱ کارخانه فولکس‌واگن سیاستی را اجرا کرد که بر اساس آن بین ساعت ۶ بعدازظهر تا ۷ صبح، از ارسال ایمیل به کارمندان این شرکت جلوگیری شود. در سال ۲۰۱۳ وزیر کار آلمان هرگونه تماس مدیران با کارمندانش بعد از ساعت کاری را به منظور حفظ سلامت روانی کارمندان ممنوع کرد. در سال ۲۰۱۴ شرکت دایملر برنامه‌ای به نام «Mail on Holiday» را در اختیار کارمندانش قرار داد که آنها می‌توانستند در طول مسافرت‌ها و تعطیلات خود ایمیل‌های دریافتی محل کار را حذف کنند.

ایتالیا، بلژیک، اسپانیا، فیلیپین، استرالیا و کانادا کشورهایی هستند که شکل‌های متفاوتی از قانون حق قطع ارتباط با کار در آنها اجرا می‌شود. برای مثال در کانادا شرکت‌های بزرگ با بیش از ۲۵ کارمند شامل این قانون شده، ولی شرکت‌های کوچک مستثنی هستند یا در استرالیا به‌تازگی قانون حق قطع ارتباط با محل کار به مرحله اجرا درآمد اما این قانون شامل شرایط اضطراری و بهانه‌تراشی‌های غیرموجه برای فرار از مسئولیت نمی‌شود.

در مجموع همه کشورهای اروپایی را با قوانین سفت‌وسختشان برای حمایت از کارمندان و احترام به زمان استراحت و زندگی شخصی‌شان می‌شناسند، در حالی که آمریکا از چنین موهبتی برخوردار نیست. فرهنگ کار در آمریکا ایجاب می‌کند که آنها همیشه در دسترس و جوابگو باشند. در اوایل سال ۲۰۲۴ اقداماتی در ایالت کالیفرنیا انجام شد تا قوانینی برای رعایت حق قطع ارتباط با محیط کار تصویب شود، ولی با انتقادهای گسترده کارفرمایان روبه‌رو شد که معتقد بودند اجرای این قانون یک قدم به عقب برای انعطاف‌پذیری در محل کار است و می‌تواند در میان کارمندانی که از مناطق مختلف زمانی مشغول دورکاری هستند مشکل جدی ایجاد کند.

انتهای پیام/

منبع خبر: مدیریت اجرایی