همشهری آنلاین – ثریا روزبهانی: «شیر ان دوش» نام بازی است که بچه های دیروز و سالمندان و میانسالان امروز محله صددستگاه و دولاب اوقات فراغتشان را سپری می کردند.

خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید

سیدتقی هاشمی از پیشکسوتان این محله نحوه انجام این بازی را تعریف می‌کند و می‌گوید: «نفرات و شرکت کنندگان در این بازی به دو دسته تقسیم می‌شدند. یک دسته پایین و یک دسته بالای کوچه می‌رفتند تا از همدیگر فاصله داشته باشند. دسته اول پشت یک دیوار یا چاله‌ای قایم می‌شدند، (آن موقع چاله در کوچه پسکوچه‌های محله زیاد و هرکدام حدودا ۳متر گود بود) و گروه بعدی که می‌آمدند می‌گفتند «شیر ان دوش» ما آمدیم شما را پیدا کنیم.

اینها می‌رفتند و می‌گشتند و نفرات گروه اول را پیدا می‌کردند. گروه بازنده باید به گروه برنده سواری می داد، اما اکنون کلمه شیراندوش برای بچه های امروزی غریب است و چیزی درباره این بازی نمی دانند. در صورتی که ما دوران کودکیمان را با این بازی ها گذراندیم. چه بازی‌هایی بود که بچه‌ها را از درس می‌انداخت از بس که شیرین بود، مشق شب داشتند اما می‌گفتند الان میریم. مثلاً اگر قرار بود ساعت ۵ به خانه بروند ساعت ۸ می‌رفتند و مشق‌ها و درس‌هایشان می‌ماند. ولی الان همه در خانه هستند و کسی بیرون بازی نمی کند و همه پشت کامپیوتر و گوشی نشستند.»

بامبک هم یکی دیگر از بازی‌های نوجوانان و کودکان تهران قدیم بود. اولین بازیکن از جمع بازیکنان پیش می‌آمد و دو زانو روی زمین می‌نشیند. توپی را که قطر آن حدود ده سانتی‌متر است، در دست گرفته و آن را به زمین می‌زند، توپ پس از برخورد به زمین بالا آمده و بازیکن با ضربات کف دست خود، آن را دوباره به زمین می‌زند و ضربات را ادامه می‌دهد تا زمانی که توپ از دست وی رها شده و ضربات قطع شود. بعد از او یک‌یک بازیکنان مهارت خود را می‌آزمایند. بازیکنی که تعداد ضربات او بیش از دیگران باشد، برنده بازی شناخته می‌شود. در این بازی هر ضربه توپ را یک «زی‌یک» می‌نامند.