به گفته علی‌اکبر الوندیان، دبیر انجمن صنفی کارفرمایان صنعت سیمان، «تولید کارخانه‌های سیمان به‌دلیل کاهش مصرف گاز، با افت چشمگیر ۵۰ درصدی روبه‌رو شده است. این محدودیت در تامین انرژی نه تنها تولید داخلی را تحت تاثیر قرار داده، بلکه صادرات محصولات کلیدی مانند کلینکر نیز با کاهش مواجه شده است. طبق آمارهای منتشرشده، صادرات کلینکر در ۷ ماه ابتدایی سال جاری ۱۷ درصد کاهش یافته و به‌دلیل افت تولید، اولویت توزیع به بازار داخلی اختصاص یافته است.»
الوندیان یادآور شد که کارخانه‌های سیمانی از اواسط خرداد تا اواخر شهریور با قطعی‌های برق دست‌وپنجه نرم کرده و در فصل سرما نیز کاهش شدید تامین گاز، مشکلات آن‌ها را دوچندان کرده است. او تاکید کرد: «اولویت تامین گاز صنایع در سیاست‌های انرژی کشور، باعث کاهش ظرفیت تولید سیمان شده که این موضوع ممکن است به افزایش قیمت در بازار داخلی نیز منجر شود.»
تاثیر بحران انرژی بر صنایع وابسته
بحران انرژی در صنایع ایران، زنجیره‌ای از تاثیرات اقتصادی و اجتماعی ایجاد می‌کند؛ این کاهش تولید می‌تواند تاثیر گسترده‌ای بر صنعت ساختمان داشته باشد. سیمان، یکی از ارکان اصلی پروژه‌های عمرانی است و در نبود عرضه کافی ممکن است روند اجرای پروژه‌ها را مختل کرده و هزینه‌های ساخت و ساز را افزایش دهد که این مساله به‌ویژه در پروژه‌های دولتی یا طرح‌های مسکن ملی که زمان‌بندی مشخصی دارند، چالش‌برانگیز است. کارشناسان بر این باورند که ناترازی انرژی در کشور ناشی از کاهش سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های انرژی و ضعف مدیریت است. ایران با وجود داشتن ذخایر گاز گسترده، همچنان در مدیریت این منابع با چالش‌هایی جدی مواجه است. در بلندمدت، اگر چالش‌های تامین انرژی حل نشود، ممکن است سرمایه‌گذاران صنعت ساختمان به سمت متریال جایگزین یا تغییر استراتژی در پروژه‌های خود حرکت کنند که این امر علاوه بر کاهش تقاضا در صنعت سیمان، به‌طور غیرمستقیم بر صنایع وابسته نظیر حمل‌ونقل، معدن و تجهیزات تولید نیز تاثیرگذار خواهد بود. برای جلوگیری از این پیامدها، ضرورت دارد دولت سیاست‌هایی برای توسعه زیرساخت‌های انرژی‌های جایگزین (مانند انرژی‌های تجدیدپذیر) اتخاذ کرده و در عین حال، سرمایه‌گذاری‌های جدی در بهره‌وری انرژی و مدیریت مصرف صنایع انجام دهد.