از آنجایی که قوانین متعددی برای ساختمان های بلندمرتبه لحاظ شده، لازم است که تعریف دقیقی از آنها وجود داشته باشد. بر اساس گفته های معاون وزیر راه و شهرسازی، واحدهای مسکونی که بین ۸ الی ۱۲ طبقه و بیشتر داشته باشند، جزو ساختمان های بلندمرتبه محسوب می شوند.

به گزارش پرشین سازه ، این تعریف برای کلان شهرها و پایتخت قابل اعمال است. بنابراین هنوز مشخص نیست که در شهرهای کوچکتر، آیا اساساً ساختمان بلندمرتبه وجود دارد یا خیر؟!

غلامرضا کاظمیان، معاون شهرسازی و معماری اعلام کرد که تاکید رئیس دولت چهاردهم و وزیر راه و شهرسازی بر این است که در تمام مراحل ساخت و ساز نهضت ملی مسکن از ظرفیت بخش خصوصی و فعالان صنعت ساختمان استفاده شود. به نظر می آید که دولت به این نتیجه رسیده که بدون حضور موثر بخش خصوصی، قادر به تکمیل طرح های مسکن سازی حمایتی خود نیست.

کاظمیان در بخش دیگری از صحبت های خود به سیاست هایی که دولت برای ساختمان سازی در نظر گرفته اشاره کرد و خاطرنشان ساخت که حتی در حوزه ریل گذاری برای صنعت ساختمان نیز قرار است از نظرات تخصصی بخش خصوصی استفاده شود.

یکی از موضوعاتی که بحث و گفتگوهای زیادی پیرامون آن شکل گرفت، بحث انبوه سازی بلندمرتبه در طرح نهضت ملی مسکن بود. خیلی از مسئولین دولت سیزدهم اعتقاد داشتند که باید ویلایی سازی در درجه اول اهمیت قرار بگیرد و نباید به سراغ بلندمرتبه سازی رفت. به نظر می آید که رویکرد دولت چهاردهم کاملاً متفاوت باشد و به جای توسعه افقی شهر، به دنبال ساخت سازه های بلندمرتبه است.

معاون وزیر راه و شهرسازی اعلام کرد که تمام ساختمان های بیش از هشت طبقه در شهرهایی با بیش از ۲۰۰ هزار نفر جمعیت، بلندمرتبه محسوب می شوند. در تهران اوضاع کمی متفاوت است و اگر ساختمانی با پایلوت خود ۱۲ طبقه باشد، بلندمرتبه به حساب می آید. نکته حائز اهمیت اینجاست که بر اساس گفته های این مقام مسئول، ساخت بیش از این تعداد طبقه در تهران، غیرقانونی به حساب می آید.

یکی از نکاتی که آقای کاظمیان به آن اشاره کرد، بحث موقعیت ساختمان های بلندمرتبه بود. برای بسیاری از خانواده ها، بلندمرتبه سازی می تواند الگوی مناسبی باشد. این ساختمان های بلندمرتبه حتی برای برخی از کسب و کارها نیز بسیار مناسب است. بنابراین در روند ساخت آنها، باید این موضوعات مورد توجه قرار بگیرد.

کاظمیان تاکید کرد که در کنار بلندمرتبه سازی باید توجه ویژه ای هم به میان مرتبه و کوتاه مرتبه سازی نیز داشته باشیم تا تمام نیازها را بتوان پوشش بدهد. در واقع با توجه به شرایط، باید راهکارهای مختلفی در آستین داشته باشیم.

این مقام مسئول در ادامه صحبت های خود به سوابق بلندمرتبه سازی در کشور پرداخت و خاطرنشان ساخت که این موضوع از دهه ۴۰ و ۵۰ وارد کشور شد و از همان زمان نیز قوانین مربوط به آن، مدام دستخوش تغییر بوده است.

بعد از انقلاب اسلامی و در سال ۱۳۶۹ برای اولین بار بود که بلندمرتبه سازی ضابطه مند شد و قوانین مربوط به آن نگاشته شد. از همان زمان، در طی دوره های مختلف این قوانین تغییر کردند و هر بار، ضوابط جدیدی به آنها اضافه شد.

آخرین باری که ضوابط بلندمرتبه سازی تغییر کرد به سال ۱۳۹۷ برمی گردد. در شورای عالی شهرسازی و معماری، مصوبه ای تایید شد و نام آن را ضوابط عام بلندمرتبه سازی نهادند. هدف از تصویب این مصوبه، این بود که نظم بهتری به بلندمرتبه سازی داده شود و به این ترتیب، بلندمرتبه سازی تعریف مشخصی پیدا کند.

بر اساس گفته های غلامرضا کاظمیان، در این مصوبه حتی ذکر شده که ساختمان های بلندمرتبه در شهرها، چگونه مستقر شوند.

نتیجه ای که می توان از این مصوبه گرفت، این است که به دو شکل می توان بلندمرتبه سازی را پیش برد. اولین حالت به این صورت است که پهنه هایی در محدوده شهر مشخص کنیم که در آنها بتوان ساختمان های بلندمرتبه ساخت. شکل دوم اینگونه است که در محورهای شهری، ساختمان های بلندمرتبه را بسازیم. به این ترتیب ساخت و ساز ساختمان بلندمرتبه در هر جایی به جز این قسمت ها، ممنوع خواهد بود.

ساختمان های بلندمرتبه مدت هاست به بخشی از هویت شهرهای بزرگ کشور تبدیل شده اند. به وجود اینکه بسیاری از مسئولین و فعالان ساختمانی کشور روی چندان خوشی به این ساختمان های بلندمرتبه نشان نمی دهند اما باز هم باید اعلام کرد که با توجه به کشورهای دیگر، تعداد ساختمان های بلند ایران، چندان زیاد نیست.