حمیدرضا صارمی در گفتگو با ساختمان آنلاین افزود :این طرح باید به‌دنبال ایجاد تحولات ساختاری و راهبردی برای شهر تهران تا افق ۱۴۲۰ باشد و نهادهای مسئول را به انجام وظایف خود ملزم کند.
وی با اشاره به تاریخچه طرح‌های جامع تهران، گفت: «طرح جامع تهران برای اولین بار در سال ۱۳۴۹ تصویب و اجرایی شد. سپس در سال ۱۳۷۲، با پایان یافتن دوره اجرایی آن، یک طرح راهبردی جدید توسط وزارت راه تهیه شد. در نهایت، در سال ۱۳۸۶، طرح جامع فعلی تصویب شد که مقرر بود در سال ۱۴۰۴ بازنگری شود.»
صارمی افزود: «در این طرح، مبانی اساسی شهر مانند جمعیت، محدوده شهر، فرایندها، وظایف شهرداری و سایر نهادها، و همچنین افق ۱۵ ساله آینده شهر تهران تا سال ۱۴۲۰ مورد توجه قرار گرفته است. زیرساخت‌های اساسی مانند آب، برق، گاز، حمل و نقل، ترافیک و بافت فرسوده نیز در این طرح دیده شده‌اند.»
معاون شهردار تهران با اشاره به تغییرات شدید جمعیتی و افزایش جمعیت جوان در دهه‌های گذشته، تأکید کرد: «تهران نیازمند یک رویکرد نوین برای بازنگری طرح جامع است. این بازنگری باید به‌دنبال حل چالش‌های پیش‌روی شهر باشد، چالش‌هایی مانند ترافیک سنگین، آلودگی هوا و تمرکز بیش از حد امکانات اقتصادی، سیاسی، پزشکی و آموزشی در پایتخت.»
وی ادامه داد: «در بسیاری از کشورهای جهان، پایتخت سیاسی لزوماً مرکز اقتصادی یا پزشکی نیست، اما در ایران، تهران همزمان مرکزیت سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و آموزشی را دارد. این تمرکز باعث شده است که مشکلاتی مانند ترافیک و آلودگی هوا به‌وجود بیاید. طرح جامع جدید باید به‌دنبال علل این مشکلات باشد، نه صرفاً معلول‌ها.»
صارمی همچنین به ضرورت توجه به شهرهای پیرامون تهران اشاره کرد و گفت: «در کلان‌شهرهای جهان، مدیریت شهرهای پیرامونی نیز بر عهده شهر مرکزی است. به‌عنوان مثال، اسلامشهر با جمعیتی نزدیک به یک میلیون نفر، تأثیرات قابل توجهی بر تهران دارد. روزانه حدود ۵ میلیون نفر و یک و نیم میلیون خودرو وارد تهران می‌شوند که این موضوع قبل از هر چیز متأثر از اقدامات در شهرهای پیرامونی است.»
وی در پایان خاطرنشان کرد: «طرح جامع جدید شهر تهران باید به‌دنبال ایجاد تحولات ساختاری و راهبردی برای تهران باشد و برندینگ شهر را تا سال ۱۴۲۰ تعریف کند. همچنین، نهادهای مسئول باید به وظایف خود عمل کنند و در غیر این صورت، با آن‌ها برخورد قانونی شود.»
source