سفارت و اقامتگاه سفیر ایران در سئول که در سال ۱۳۸۲ به طراحی فرهاد احمدی ساخته شد، یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های معماری دیپلماتیک ایرانی در خارج از کشور است؛ بنایی که ترکیبی از سنت، مدرنیته و مفاهیم نمادین را در خود جای داده است. این ساختمان نه تنها مأمن فعالیت‌های دیپلماتیک ایران در کره جنوبی است، بلکه بازتابی از هویت فرهنگی و معماری ایرانی در مقیاس بین‌المللی محسوب می‌شود.
در نگاه نخست، این بنا با فرم‌های انتزاعی و استفاده از مصالح یکپارچه، شباهتی به معابد بودایی دارد؛ اما در لایه‌های عمیق‌تر، طراحی آن بر مفاهیم ایرانی استوار است. استفاده از احجام خالص، نورپردازی هدفمند و سیرکولاسیون فضاها، پیوندی هنرمندانه میان فرهنگ ایران و کره جنوبی ایجاد کرده است.
ساختمان سفارت بر پایه چهار برجک بتنی مکعب‌مستطیل در چهار گوشه آن بنا شده است که به‌عنوان نمادی از چهار ستون عالم و فرشتگان نگهبان شناخته می‌شوند. این برجک‌ها با سه پل فولادی که پوشش شیشه‌ای و فلزی دارند، به هم متصل شده‌اند. در ضلع شرقی ساختمان، یک جعبه شیشه‌ای قرار گرفته که شامل پلکان، آسانسورها و راهروهایی است که ارتباط میان شش طبقه (سه طبقه روی زمین و سه طبقه زیرزمین) را برقرار می‌کند. فضای میانی پل‌ها تهی طراحی شده تا امکان ورود نور طبیعی به عمق ساختمان فراهم شود.
یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این مجموعه، تجربه حرکتی خاصی است که برای کارکنان و مراجعان ایجاد می‌کند. مسیر ورود از پارکینگ زیرزمینی آغاز شده و با استفاده از بالابر، افراد از فضایی تاریک و بسته به سطح گودال‌باغچه‌ای می‌رسند که نقطه اتصال میان زمین و آسمان است. این حرکت صعودی از دل تاریکی به روشنایی، با گذر از آب و نور، بازتابی از اسطوره زایش و عروج در فرهنگ ایرانی است. درنهایت، این مسیر به حیاط بلورین معلق بر فراز برجک‌ها ختم می‌شود که جلوه‌ای کم‌نظیر از معماری انتزاعی و مفهومی را به نمایش می‌گذارد.
درون‌گرایی، یکی از مولفه‌های کلیدی در معماری ایرانی، در این پروژه به‌صورت مدرن بازتعریف شده است. در ورودی‌ها، شبکه‌ای از جنس فولاد ضدزنگ تعبیه شده که با فرمی پویا و تدریجی، مخاطب را به درون ساختمان دعوت می‌کند. این طراحی، علاوه‌بر ایجاد امنیت و کنترل دسترسی، حس رمزآلودگی و کشف تدریجی فضا را در ذهن بیننده تقویت می‌کند.
سفارت ایران در سئول، تنها یک ساختمان دیپلماتیک نیست، بلکه نمایشی از تعامل فرهنگی، قدرت معماری ایرانی و تطبیق هوشمندانه با بستر کره جنوبی است. این بنا، نمونه‌ای موفق از تلفیق هویت ملی با معماری معاصر است که می‌تواند الگویی برای پروژه‌های دیپلماتیک آینده ایران در سطح بین‌المللی باشد.