در آغاز دهه ۱۳۱۰، تهران وارد مرحله‌ای از تحول معماری شد که ردپای برخی از آنان را هنوز می‌توان در برخی محله‌های شمالی شهر دید. سال ۱۳۱۲ را می‌توان نقطه آغاز شکل‌گیری محله‌هایی دانست که برخلاف بافت سنتی و گِلیِ تهران قدیم، با خانه‌هایی دارای سقف‌های شیب‌دار فلزی، پنجره‌های بزرگ و پلان‌هایی بازتر، چشم‌انداز جدیدی را برای سکونت به تصویر کشیدند.
این معماری، که تلفیقی از سبک‌های غربی و نیازهای اقلیمی ایران بود، تهران را به سمت مدرن‌شدن سوق داد؛ آن هم در دوره‌ای که تازه خیابان‌کشی و نوسازی شهری به شکل جدی آغاز شده بود. سقف‌های آهنی نه فقط نشانه‌ای از پیشرفت صنعتی، که پاسخی هوشمندانه به بارش‌های سنگین‌تر آن سال‌ها در شمال شهر بودند.
منبع: عصر ایران
source