به گزارش همشهری‌آنلاین، از همان ابتدا هم که ریکاردو ساپینتو برای هدایت استقلال ابراز آمادگی کرد، یکی از مهم‌ترین چالش‌های باشگاه این بود که مربی پرتغالی از دوران پرتنش قبلی کارش در ایران، ۴ماه محرومیت به ارث برده که اصلا هم کم نیست و درصورت اجرای کامل، می‌تواند چیزی حدود نیم‌فصل این مربی را سکونشین کند. با این حال باشگاه در آن زمان گزینه دیگری نداشت و گویا دوستان هم پیش خودشان تصور کردند حالا قرارداد را می‌بندند و برای بعد هم خدا بزرگ است. به این ترتیب ساپینتو سرمربی استقلال شد و امروز در حال آماده‌سازی این تیم برای حضور در لیگ بیست‌وپنجم است، اما تازه مسئله محرومیت او جدی شده و مدیران باشگاه از هر مسیری به‌دنبال بخشودگی این مربی یا دست‌کم کاهش چشمگیر این مدت هستند. آنها در این مسیر، تاکتیک‌های عجیبی هم به‌کار می‌گیرند و عمدتا استدلال‌شان این است که چون او در دوره جنگ برای کار در کشور اعلام آمادگی کرده، سزاوار بخشش است.
همین‌قدر عجیب!
نکته اینجاست که هر چیزی را باید سر جای خودش درنظر گرفت. رفتارهای ساپینتو طی دوره قبلی حضورش در استقلال بسیار گل‌درشت و نابهنجار بوده و حتی بعضا صدای پیشکسوتان همین تیم را هم در آورد. به آسانی می‌توان از امثال مجتبی جباری، امیرحسین صادقی، حسن روشن و… مصاحبه‌های تند انتقادی در این مورد پیدا کرد. بسیاری عقیده دارند او حتی پیش و بیش از این حرف‌ها باید محروم می‌شد، چنان که در فوتبال قبرس نقره‌داغ شد. دوستان اما بدون درنظر گرفتن این مسائل، با لحنی شگفت‌انگیز خواهان عفو مرد پرتغالی هستند.
در آخرین نمونه، مثلا مجتبی فریدونی، عضو هیأت‌مدیره استقلال در پیامی مدعی شده اعلام آمادگی ساپینتو برای کار در ایران در آن شرایط، الهام‌بخش بوده و باعث ایجاد امید شده است! این یعنی مردم ایران آن روزها چون ساپینتو گفته بود حاضرم به استقلال برگردم، به آرامش رسیدند و خیال‌شان راحت شد؟ خودتان از این حرف‌ها خنده‌تان نمی‌گیرد؟ بعد هم مگر قرار بود او زیر توپ و ترکش و بمب به ایران بیاید؟ بدیهی بود که تا زمان پایان جنگ، این مربی وارد کشور نمی‌شد و البته پروازی هم نبود که او بیاید. بنابراین با این مطالب، بیش از این از اصل «قانون» حرمت‌زدایی نکنید. کمیته استیناف هم می‌گوید باید حداقل ۲ماه از محرومیت ساپینتو بگذرد تا تازه بتوان درخواست تجدیدنظر را مطرح کرد.