پیروز حناچی که تنها چند ماه پیش با کسب ۱۱,۶۳۵ رای، بالاترین رای تاریخ انتخابات نظام مهندسی ساختمان استان تهران را به دست آورده بود، بار دیگر رکوردی تازه ثبت کرد. این بار در انتخابات شورای مرکزی سازمان نظام مهندسی که روز چهارشنبه ۲۵ تیر ۱۴۰۴ برگزار شد، حناچی با کسب ۲۴۶ رای از مجموع ۳۹۴ رای‌دهنده واجد شرایط، بالاترین رای رشته معماری را کسب کرد و مجدداً توانایی خود در جلب اعتماد جامعه مهندسی را به اثبات رساند.
دو رکورد، یک پیام مشخص
موفقیت متوالی پیروز حناچی در دو مرحله مختلف انتخابات نظام مهندسی، پیامی روشن از جامعه مهندسی به شمار می‌آید. در دهمین دوره انتخابات نظام مهندسی که 7 دی‌ماه ۱۴۰۳ برگزار شد، حناچی با جلب اعتماد گسترده اعضای سازمان، رقمی تاریخی را رقم زد. حال در انتخابات شورای مرکزی که صرفاً نمایندگان استان‌ها شرکت داشتند، وی باز هم توانست در رشته تخصصی خود صدرنشین شود.
این دوگانه موفقیت در دو سطح مختلف – یکی در میان عموم اعضای سازمان و دیگری در میان نمایندگان انتخابی استان‌ها – نشان می‌دهد که حناچی نه تنها در سطح پایه، بلکه در میان اعضای هیات مدیره استان ها و فعالان حرفه‌ای نیز از پشتیبانی قابل توجهی برخوردار است.
مسیر انتخاب ریاست
اما موفقیت حناچی در این مرحله، تنها آغاز مسیری پیچیده است. بر اساس قانون نظام مهندسی، از مجموع ۶۴ نفر منتخب در رشته‌های مختلف (22 نفر عمران، 4 نفر نقشه‌برداری، 4 نفر ترافیک، 8 نفر برق، ۸ نفر مکانیک، ۱4 نفر معماری، 4 نفر شهرسازی)، وزیر راه و شهرسازی باید ۳۲ نفر را برای تشکیل شورای مرکزی انتخاب کند.
سپس این ۳۲ نفر در فرایندی داخلی، ۵ کاندیدا برای ریاست را انتخاب می‌کنند. از این ۵ نفر، ۳ نفر به وزیر راه و شهرسازی معرفی می‌شوند و در نهایت وزیر یک نفر را به رئیس‌جمهور پیشنهاد می‌دهد تا حکم ریاست صادر شود.
این فرایند چندمرحله‌ای نشان می‌دهد که تشکیل شورای مرکزی مرحله حساسی است. سوال کلیدی این است که آیا آن ۳۲ نفر می‌توانند طیفی مستقل و همصدا در راستای منافع سازمان تشکیل دهند؟ ترکیب این اعضا و همسویی آنها در جهت اصلاحات ساختاری، تعیین‌کننده موفقیت یا شکست برنامه‌های اصلاحی خواهد بود.
تحلیل آمار انتخابات شورای مرکزی
بررسی نتایج انتخابات شورای مرکزی نکات جالب توجهی را آشکار می‌سازد. از مجموع ۳۹۴ نفر واجد شرایط رای‌دهی، ۳۸۸ نفر در انتخابات شرکت کردند که نشان‌دهنده مشارکت ۹۸ درصدی است. این میزان مشارکت بالا، حکایت از اهمیت این انتخابات در نزد اعضای هیات عمومی استان‌ها دارد.
در رشته معماری که ۱۸ کرسی در اختیار داشت، پیروز حناچی با ۲۴۶ رای در صدر قرار گرفت.
بی‌نیاز از روابط شخصی؛ رای کیفی به حناچی در شورای مرکزی
انتخابات شورای مرکزی به دلیل تعداد محدود رای‌دهندگان، فضایی است که معمولاً روابط شخصی و تماس‌های مستقیم نقش مهمی در آن ایفا می‌کند. اما موفقیت مجدد حناچی ماهیتی متفاوت دارد. کسب ۲۴۶ رای از ۳۹۴ رای‌دهنده واجد شرایط، نشان از اعتماد واقعی و باور به توانمندی‌های وی در میان نمایندگان دارد که فراتر از روابط سطحی است.
این اعتماد کیفی ریشه در عوامل متعددی دارد. سابقه طولانی حناچی در حوزه معماری و شهرسازی، تجربه موفق او در مدیریت شهری تهران، و مهم‌تر از همه، برنامه‌های مشخص و عملیاتی او برای اصلاح ساختاری نظام مهندسی، زمینه‌ساز این اعتماد شده است. آنچه در نتایج انتخابات نمایان است، رأی‌دهی مبتنی بر ارزیابی عملکرد و شایستگی است، نه صرفاً روابط شخصی.
چالش پیش رو
موفقیت‌های متوالی حناچی در انتخابات، بار مسئولیت سنگینی بر دوش او قرار داده است. جامعه مهندسی که در دو مرحله مختلف به او اعتماد کرده، انتظار اصلاحات جدی و عملیاتی دارد. حناچی در دیدگاه‌های اعلام شده خود، برنامه‌های مشخصی برای این اصلاحات ترسیم کرده است.
شفافیت مالی و مقابله با فساد از محوری‌ترین وعده‌های حناچی است. او معتقد است “شفاف‌سازی گردش اطلاعات خیلی راحت می‌تواند خیلی از فسادها را بگیرد” و تاکید می‌کند که مجامع به موقع تشکیل شود، حسابرسان گزارشات شفاف ارائه دهند و از سازوکارهای قانونی موجود استفاده درست شود.
در حوزه اصلاح نظام ارجاع کار، حناچی رویکردی متعادل ارائه می‌دهد: “کف و سقفی بگذاریم تا عادلانه کار توزیع شود، شفاف عمل کنیم و امکان اینکه همه بدانند چه کارهایی به چه کسی رسیده وجود داشته باشد.” این نگرش نشان می‌دهد که او به دنبال تعادل میان عدالت و کیفیت در توزیع کار است.
تقویت نقش نظارتی و پیشگیری از تکرار حوادث تلخ نیز در اولویت قرار دارد. حناچی با اشاره به اینکه “پشت هرکدام از بندهای مقررات ملی دهها حادثه خوابیده است” تاکید می‌کند که اجرای درست مقررات ملی کلید پیشگیری از فجایع است.
نگاهی به آینده
حناچی با ترکیب تجربه عملی چهار دهه، ازمعاون وزیر راه و شهرسازی تا مدیریت کلان‌شهر تهران، خود را برای مهم‌ترین مسئولیت صنفی مهندسان آماده کرده است.
رویکرد فراجناحی که حناچی مطرح می‌کند، یکی از کلیدهای موفقیت خواهد بود: “موضوعات تخصصی در حوزه نظام مهندسی نباید با مسائل سیاسی آلوده شود. اگر کسی کار تخصصی بلد است و کارآمد است، حتماً همکار من است.” این نگرش می‌تواند پایه‌ای برای ایجاد همبستگی در جامعه مهندسی باشد.
اخلاق حرفه‌ای را حناچی به عنوان رکن اصلی می‌داند و معتقد است “اگر سازمان در افکار عمومی جامعه به این معروف شود که اخلاق حرفه‌ای ندارد، اعتبار و اعتماد را از دست داده‌ایم که با هیچ قیمتی نمی‌توانیم جبران کنیم.”
قدرت چانه‌زنی با نهادهای بالادستی را حناچی از ضروریات می‌داند: “طبیعتاً اگر شما را به عنوان عضو موفق و تأثیرگذار قبول نداشته باشند، این قدرت چانه‌زنی به حداقل می‌رسد.” تجربه او در مناصب مختلف اجرایی می‌تواند در این زمینه مؤثر باشد.
اما سوال اساسی همچنان باقی است: آیا یک فرد، حتی با دو رکورد متوالی و برنامه‌های مشخص، می‌تواند ساختار معیوبی را که سال‌ها شکل گرفته اصلاح کند؟ پاسخ این سوال در عملکرد آتی و توانایی حناچی در تبدیل وعده‌ها به واقعیت نهفته است. آنچه مسلم است، جامعه مهندسی با دو بار اعتماد خود، انتظارات بالایی را شکل داده که تحقق آن مستلزم عزم جمعی و همراهی همگان خواهد بود.
source