به گزارش ساختمان آنلاین؛ در سال‌های اخیر، با نوسانات شدید نرخ ارز و تورم بالا، قیمت مصالح کلیدی مثل سیمان، فولاد، سیم و کابل برق، لوله‌های پلیمری و دیگر اجزای اصلی ساخت‌وساز، چند برابر شده است. این در حالی است که توان خرید مردم کاهش پیدا کرده و همین تضاد، بعضی از سازندگان را به سمت استفاده از مصالح بی‌کیفیت‌تر یا اجرای ناقص سوق داده است؛ تصمیم‌هایی که شاید در ظاهر به چشم نیایند، اما در بلندمدت خسارت‌بار خواهند بود.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که برخی از پروژه‌ها، برای حفظ رقابت‌پذیری قیمت فروش، دچار نوعی «صرفه‌جویی پنهان» در کیفیت شده‌اند. مثلاً ممکن است در لوله‌کشی، از لوله‌هایی با ضخامت پایین‌تر استفاده شود. در اسکلت فلزی، نقاط جوش کمتری نسبت به استانداردها لحاظ شود. حتی در سیستم برق‌کشی، تعداد پریزها و کلیدها از حداقل ممکن هم کمتر باشد. این‌ها همه در زیر گچ‌کاری و کاشی‌کاری پنهان می‌ماند و خریدار، جز ظواهر زیبا، چیزی نمی‌بیند.
ساختمان‌هایی که در ظاهر تازه‌ساخت‌اند، ممکن است کمتر از ۲۰ سال بعد از تحویل، دچار نشتی، فرسودگی یا خرابی شوند. این اتفاق معمولاً زمانی رخ می‌دهد که صاحبان خانه‌ها دیگر در سن کار و درآمدزایی نیستند و با حقوق بازنشستگی باید بار سنگین تعمیرات را به دوش بکشند. در واقع، خانه‌ای که قرار بود پناه سال‌های پیری باشد، خودش به منبع استرس تبدیل می‌شود.
از سوی دیگر، نوع نگاه سازنده نیز در این ماجرا تعیین‌کننده است. توسعه‌گران باسابقه معمولاً اعتبار برند خود را مهم‌تر از سود کوتاه‌مدت می‌دانند و کمتر به کیفیت لطمه می‌زنند. اما بسازبفروش‌هایی که پروژه‌ای کار می‌کنند، اغلب به‌دنبال سود آنی هستند و کیفیت را فدای قیمت می‌کنند. این تفاوت در نگاه، تفاوت در نتیجه را هم به‌دنبال دارد.
براساس این گزارش نیروی انسانی هم مشکل دیگری‌ست. در نبود کارگران ماهر و متخصص، بسیاری از پروژه‌ها توسط نیروهای کم‌تجربه انجام می‌شود. جوانان ایرانی هم علاقه‌ای به مشاغل فنی ندارند و این خود به کمبود نیروی کیفی در صنعت ساختمان دامن زده است.
کارشناسان بارها هشدار داده‌اند که اگر اصلاحاتی در سیاست‌گذاری، آموزش حرفه‌ای و نظارت فنی اتفاق نیفتد، طی دهه‌های آینده با انبوهی از ساختمان‌های بی‌دوام و پرهزینه روبه‌رو خواهیم شد؛ خانه‌هایی که زودتر از ساکنانشان فرسوده می‌شوند.