وقتی از تاریخ معماری و شهرسازی ایران درس بگیریم، درمی‌یابیم که هر جا فرهنگ اجتماعی و پشتوانه مردمی قوام یافته، نما نیز اصالت یافته است؛ برعکس، هر جا از این ریشه‌ها دور شدیم، به تقلید کور و ابتذال بصری رسیده‌ایم. نما فقط ظاهر یه ساختمون نیست؛ یه جور بیان فرهنگیه. اگه نگاهی به مدرسه خان شیراز یا خونه‌های تاریخی لاری‌ها بندازیم، می‌فهمیم که اینا فقط بنا نیستن، هویت ما هستن. اما وقتی تو شهرهای بزرگ مثل تهران، می‌ذاریم بازار سوداگری نمای رومی رو غالب کنه، از ریشه‌مون دور می‌شیم. کمیته نما می‌تونه نقش کلیدی داشته باشه تا معماری رو برگردونه به اصالتش و جلوی تقلیدای بی‌هویت رو بگیره. این یعنی حمایت از معمارای جوون و بااستعداد خودمون و جلب سلیقه مردم به‌سمت معماری درست.