در یکی از تازه‌ترین نشست‌های نظام مهندسی، بار دیگر شاهد بودیم که جلسه‌ای صنفی، که می‌بایست محل بحث‌های کارشناسی و تبادل تجربیات حرفه‌ای باشد، به صحنه‌ای برای اعتراض، تنش و حاشیه بدل شد. ماجرا از آنجا آغاز شد که یکی از ناظران پروژه‌های ساختمانی در اعتراض به آنچه «بی‌عدالتی در توزیع منابع» خوانده می‌شد، در مقابل اعضای حاضر در مجمع سخنانی تند بیان کرد. این عضو معترض با اشاره به درآمد پایین ناظران، انتقاد کرد که: «حتی سی میلیون هم به ما نمی‌رسد، آن‌وقت برخی از مدیران حقوق‌های صد میلیون تومانی دریافت می‌کنند!»
این اظهار نظر، که با حمایت برخی و واکنش تند برخی دیگر همراه شد، موجب ایجاد فضایی ملتهب در جلسه شد. برخی از حاضران، به‌جای تلاش برای آرام‌سازی فضا، به تحریک بیشتر جو دامن زدند تا جایی که صحنه جلسه بیشتر به میدانی برای نزاع‌های صنفی شباهت پیدا کرد تا محفلی برای طرح راهکارهای تخصصی و گفت‌وگوی سازنده.
پرسشی برای سیاست‌گذاران: نیروهای حافظ صلح در جلسات مهندسی؟
در میان شوخی‌ها و گلایه‌های تلخ، صدایی طنین انداخت که: «اینها بخشی از ناظرین دقیق هستند که می‌خوان مراقب سازنده باشن. واقعا توسعه را باید سپرد به همین عزیزان!!! در نسخه بعدی قانون، باید برای مجامع نظام مهندسی نیروهای حافظ صلح هم در نظر بگیرند!»
این جمله‌ی طعنه‌آمیز، اگرچه در ظاهر طنزآلود است، اما بازتاب‌دهنده واقعیتی نگران‌کننده است؛ اینکه جلسات صنفی که باید بستر توسعه و تعامل باشند، در سایه‌ی بی‌برنامگی و نبود مدیریت کارآمد، به محل بروز اختلافات تبدیل شده‌اند.
ضرورت بازنگری در سازوکار جلسات صنفی
این نخستین‌بار نیست که یک مجمع مهندسی به‌جای تعامل، به عرصه‌ی تنش بدل می‌شود. تکرار این وقایع نشان می‌دهد که مشکل، صرفاً فردی یا مقطعی نیست. بلکه باید در شیوه‌های برگزاری، مدیریت جلسات و میزان شفافیت نهادهای اجرایی بازنگری جدی صورت گیرد.
اعتماد عمومی، مهم‌ترین سرمایه صنف مهندسان است؛ سرمایه‌ای که با هر رخداد جنجالی و نابه‌جا، ترک بر آن می‌افتد. جامعه مهندسی، همواره نماد عقلانیت، تخصص و انضباط حرفه‌ای بوده و باید از ابزارهای لازم برای صیانت از این تصویر استفاده کند.
راهی به‌سوی اصلاح
شاید اکنون زمان آن رسیده که نهادهای بالادستی نظام مهندسی کشور، ضمن تعریف ضوابط روشن برای جلسات و تعاملات صنفی، بسترهایی برای شنیده‌شدن صدای اقشار کم‌برخوردارتر در نظام مهندسی نیز فراهم آورند. اعتراض‌ها زمانی به بحران بدل می‌شوند که به شکل مؤثر شنیده نشوند.