تحولات اخیر در وزارت راه و شهرسازی، زنگ خطری جدی برای نهادهای تخصصی کشور به صدا درآورده است. آنچه این روزها در مورد سازمان نظام مهندسی ساختمان شاهد هستیم، چیزی کمتر از یک گروگان‌گیری سیاسی نیست؛ باج‌خواهی آشکار جریان پایداری و عقب‌نشینی کامل وزیر در برابر آن‌ها.
ماجرا از آنجا آغاز شد که نماینده قم، منان رییسی، با پرچم استیضاح وزیر وارد میدان شد. به‌جای ایستادگی، خانم وزیر برای حفظ صندلی خود، با معرفی امین مقومی به رییس‌جمهور، اولین امتیاز بزرگ را تقدیم کرد: سازمان نظام مهندسی ساختمان. قربانی نخست این بده‌بستان پشت‌پرده، استقلال و حیثیت بزرگ‌ترین نهاد تخصصی کشور بود.
پایداریچی‌ها امین مقومی را به‌عنوان گزینه‌ای «صنفی و غیرسیاسی» معرفی می‌کنند؛ کسی که در انتخابات مجلس پیشین، در لیست اصولگرایان و اتفاقاً رقیب انتخاباتی همین منان رییسی بود. حالا همان فرد، با حمایت همان جریان، در آستانه تسلط بر نظام مهندسی قرار گرفته است. این یعنی دو سر برد برای پایداریچی‌ها و یک باخت بزرگ برای جامعه مهندسی کشور.
از سوی دیگر، اصلاح‌طلبان و جریان‌های مستقل، یا خواب‌اند یا در سکوتی خفت‌بار، نظاره‌گر قربانی‌شدن نهادهای حرفه‌ای در بازی‌های سیاسی‌اند. این بی‌عملی و انفعال، خطرناک‌تر از فشارهای پایداری است. وقتی صدای اعتراض از هیچ‌کجا بلند نمی‌شود، طبیعی است که نهادهای تخصصی یکی‌یکی به حیاط خلوت جریان‌های قدرت تبدیل شوند.
نظام مهندسی ساختمان، سازمانی که باید محل تبلور دانش، تخصص و استقلال حرفه‌ای مهندسان باشد، حالا به مهره‌ای در صفحه شطرنج جناحی بدل شده است. اگر امروز در برابر این مداخله ایستادگی نشود، فردا نوبت سایر نهادهای حرفه‌ای خواهد بود. بازی‌ای که شروع شده، هدفش فقط یک وزارتخانه نیست؛ کل ساختار نهادهای تخصصی کشور در خطر است.
حال باید دید
آیا دکتر پزشکیان، رییس‌جمهور منتخب، تن به این معامله سیاسی خواهد داد یا خیر؟