به گزارش اخبارساخته ها؛ طرح سقف مهم‌ترین و جسورانه‌ترین ویژگی این بناست. در سال ۱۹۵۸ یرگن ساکسیلد از شرکت کامپساکس، اوتزن را برای طراحی این بنا دعوت کرد. ساخت آن از ۱۹۵۹ آغاز و در ۱۹۶۲ پایان یافت.

انک بر روی زمینی مستطیل شکل و بالاتر از سطح خیابان، با پلان ساده ساخته شده است. قوانین شهرداری، پیچیدگی پلان را محدود کردند. اما اوتزن سادگی پلان را با پیچیدگی مقطع و به ویژه سقف جبران کرده است .

هدف او «خلق اثر اشعه‌ی خورشید از میان ابرها» بود. پدیده ای که در زادگاهش دانمارک، نادر است. پرتوهای خورشید با ضخامت‌های مختلف از شکاف سقف به هال می‌ریزند. تیرهای نگه‌دارنده سقف از بتن پیش‌تنیده و به طول ۲۰.۶ متر ساخته شده‌اند. این فن آوری برای آن زمان در ایران پیشرفته بود. این دهانه وسیع، سالنی بزرگ و بدون ستون ایجاد کرده است.

نمای بیرونی با مصالح بومی، از جمله سنگ تراورتن سفید پوشانده شده است. سقف بلند و نور طبیعی، کیفیت فضایی سالن را رقم می‌زند. نور غبارگونه‌ای در لایه‌های موازی به پایین می‌تابد و فضا را شاعرانه می‌کند.

انتهای پیام/