امروز بحران کم‌آبی کشاورزی و حیات بسیاری از باغ‌ها و زمین‌های حاصلخیز کشور را تهدید می‌کند. در این میان، بازگشت به تجربه‌های بومی راهی تازه پیش پای کارشناسان گذاشته است؛ راهکاری که نشان می‌دهد تاریخ می‌تواند دوباره ناجی امروز باشد.
ایده‌ای الهام‌گرفته از یزد
محمد بدرلو، مهندس معدن و زمین‌شناس، با الهام از آب‌انبارهای تاریخی یزد توانسته روشی نو برای ذخیره آب‌های سطحی و بارش‌های فصلی ارائه دهد. او سازه‌ای سنتی طراحی کرده که با کمترین هزینه، امکان تامین آب مورد نیاز یک فصل کامل آبیاری باغ‌ها را فراهم می‌کند.
سازه‌ای مقاوم در برابر تبخیر
ویژگی اصلی این آب‌انبار مدرن‌شده، عمق مناسب و پوشش مقاوم آن است؛ طراحی‌ای که اجازه تبخیر و نفوذ آب به زمین را نمی‌دهد. همین موضوع باعث شده در گرمای طاقت‌فرسای تابستان، درختان باغ‌ها همچنان از آبیاری مستمر بهره‌مند باشند. بدرلو معتقد است این راهکار می‌تواند با هزینه‌ای اندک، نقشی مهم در مدیریت بحران آب ایفا کند.
نگاه مثبت منابع طبیعی
این ابتکار تنها مورد توجه کشاورزان محلی قرار نگرفته است. خانم عزیزی، رییس اداره منابع طبیعی و آبخیزداری چهارباغ، این ایده را الگویی عملی برای مدیریت پایدار منابع آب معرفی می‌کند. او تاکید دارد که چنین طرح‌هایی حتی در پروژه‌های شهری نیز می‌تواند به کار گرفته شود؛ از ذخیره آب باران گرفته تا کاهش هدررفت منابع در محیط‌های شهری.
دانش بومی؛ راهی به سوی آینده
تجربه موفق اجرای این سازه نشان می‌دهد که گاهی بهترین پاسخ به چالش‌های امروز در دل تاریخ و دانش بومی نهفته است. آب‌انبارها که روزگاری ضامن بقا در اقلیم‌های خشک ایران بودند، امروز نیز می‌توانند راهکاری پایدار و کم‌هزینه برای مقابله با کم‌آبی و نجات باغ‌ها باشند.