در روزهای اخیر، اظهارنظری عجیب از سوی یکی از افرادی که خود را «کارشناس» معرفی می‌کند، درباره‌ی چغازنبیل منتشر شد؛ بنایی که نه تنها میراث ملی، بلکه بخشی از حافظه تاریخی و فرهنگی جهان است.

چنین گفتارهایی، چیزی جز بی‌احترامی به پیشینه و هویت تاریخی ایران محسوب نمی‌شود.

با هم ببینیم:

چغازنبیل کجاست؟
چغازنبیل یا دوراونتاش، نخستین اثر ایرانی بود که در ۲۶ اکتبر ۱۹۷۹ به همت دکتر شهریار عدل در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد. این زیگورات عظیم در ۱۲۵۰ پیش از میلاد و به فرمان «اونتاش ناپیریشا» برای ستایش ایزد «اینشوشیناک» در نزدیکی شوش ساخته شد. بنایی که در زمان خود حدود ۵۰ متر ارتفاع داشت و تماماً از آجر ساخته شده بود؛ شاهکاری در معماری و مهندسی آن روزگار.
چغازنبیل تنها یک معبد نیست؛ نمادی از شکوه تمدن ایلامی و از بزرگ‌ترین بناهای آجری تاریخ است. پژوهشگران آن را نمونه‌ای کم‌نظیر از دانش معماری، باورهای مذهبی و سازمان اجتماعی ۳۲۰۰ سال پیش می‌دانند.

توهین یا ناآگاهی؟
بی‌اعتنایی به چنین اثری، چیزی بیش از توهین به یک بنای تاریخی است. این سخنان در واقع نادیده گرفتن هزاران سال تلاش، هنر و اندیشه‌ی نیاکان ماست. در شرایطی که جهان، چغازنبیل را میراث مشترک بشریت می‌داند، بی‌احترامی به آن تنها از ناآگاهی یا بی‌مسئولیتی سرچشمه می‌گیرد.

چغازنبیل صرفاً آجرهای روی‌هم‌چیده نیست؛ بخشی از هویت ماست. حفاظت، معرفی درست و احترام به آن وظیفه‌ی همگانی است، به‌ویژه کسانی که خود را کارشناس می‌نامند.

منبع:SaamGivrad