اسعد صالحی، عضو هیات مدیره کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران و رئیس کمیته کارگران ساختمانی، در یادداشتی تاکید کرد که این قشر، با وجود نقش حیاتی در ساخت‌وساز شهری و پروژه‌های ملی، هنوز سهم اندکی از حقوق قانونی و رفاهی دارند.
کارگران ساختمانی که ستون فقرات توسعه عمرانی کشور به شمار می‌روند، سال‌هاست با مجموعه‌ای از مشکلات مزمن روبه‌رو هستند؛ از نبود بیمه کامل و دستمزدهای اندک گرفته تا قراردادهای غیرشفاف و ضعف آموزش‌های ایمنی. آمار بالای حوادث کاری در این بخش، گواه آشکار بی‌توجهی به استانداردهای ایمنی و کمبود حمایت‌های بیمه‌ای است. بسیاری از این کارگران در دوران بازنشستگی یا حوادث کاری، حتی از ابتدایی‌ترین حمایت‌های اجتماعی محروم‌اند.
با وجود آن‌که در استان‌های مختلف انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی فعالیت می‌کنند، نبود کانون‌های تخصصی موجب شده این انجمن‌ها به‌صورت پراکنده و جزیره‌ای عمل کنند؛ موضوعی که توان مطالبه‌گری و چانه‌زنی آن‌ها را به‌طور جدی کاهش داده است. صالحی معتقد است تجمیع این انجمن‌ها در قالب کانون‌های تخصصی می‌تواند صدای کارگران را به مراتب رساتر به دولت، مجلس و نهادهای تصمیم‌گیر برساند.
کارشناسان می‌گویند تشکیل این کانون‌ها علاوه بر پیگیری جدی حقوق بیمه‌ای و معیشتی، می‌تواند در ارتقای ایمنی کارگاه‌ها، آموزش تخصصی کارگران، مقابله با واسطه‌گری در بازار کار و تقویت قدرت مذاکره با نهادهای حاکمیتی نقش تعیین‌کننده‌ای ایفا کند.
تجربه جهانی نیز نشان می‌دهد که وجود تشکل‌های تخصصی و قدرتمند کارگری، بهبود معیشت، امنیت شغلی و افزایش بهره‌وری را به دنبال دارد. اما در ایران، کارگران ساختمانی هنوز از داشتن چنین پشتوانه‌ای محروم‌اند.
حال این پرسش جدی مطرح است: چه نهادی مسئول ایجاد این کانون‌های تخصصی است و چرا این مطالبه ساده و فوری سال‌هاست در صف انتظار مانده است؟ کارگرانی که هر روز آجر و آهن را روی هم می‌گذارند تا سقفی برای دیگران بسازند، هنوز سقفی امن برای حقوق صنفی خود ندارند.