تهران دهه‌های چهل و پنجاه، نگینی درخشان با چهره‌ای متجدد و رویایی برای آینده بود. شهری که با سرعتی حیرت‌آور در حال پوست انداختن و تبدیل شدن به نمادی از مدرنیته ایرانی بود. در این میان، خیابان‌هایی که رویای «وال استریت ایران» را در سر می‌پروراندند، با ساختمان‌های بلندمرتبه و طراحی‌های نوگرا، تصویری از یک کلان‌شهر بین‌المللی را ترسیم می‌کردند.

تئاتر شهر، که در سال ۱۳۵۱ گشوده شد، نه تنها یک سالن نمایش، که اثری هنری از ترکیب معماری سنتی و مدرن بود و تا امروز نیز به عنوان قلب تپنده تئاتر ایران می‌تپد. کمی آن‌سوتر، خیابان طالقانی (پهلوی سابق) با بانک‌ها و مراکز تجاری متعدد، به شریان اصلی اقتصادی پایتخت تبدیل شده بود. چهارراه استانبول و ساختمان پلاسکو نیز نماد دیگری از هیاهو و زندگی پرجنب‌وجوش شهری بودند که به آینده می‌اندیشید.

و در میان این همه، اتوبوس‌های دوطبقه قرمزرنگ، که الهام‌گرفته از نماد شهر لندن بودند، نه تنها یک وسیله حمل‌ونقل، که بخشی از هویت و دکور شهری تهران شده بودند و جلوه‌ای بین‌المللی به آن می‌بخشیدند.

 اگر به دنبال نوستالژی‌های پایتخت باشیم، نمی‌توان از میدان امام حسین امروزی (میدان فوزیه سابق) گذشت؛ این میدان روزگاری یکی از مراکز اصلی تجمع و گذر زندگی پرتحرک تهران بود.

این عکس‌ها و خاطرات، تنها بخش کوچکی از رؤیای شهرسازی ایرانی را روایت می‌کنند؛ رؤیایی که هنوز هم ردپای پررنگ آن در گوشه‌وکنار پایتخت، برای آنانی که خوب می‌نگرند، قابل مشاهده است.

منبع: کجارو