محله تاریخی عودلاجان در قلب تهران، حدود ۱۵۰ سال پیش، یکی از زیباترین جلوه‌های معماری اصیل ایرانی را در خود جای داده بود. خانه‌ها با آجرهای دست‌ساز و ملات طبیعی ساخته می‌شدند؛ دیوارها نه تنها استحکام داشتند، بلکه با محیط زیست نیز هماهنگ بودند. در و پنجره‌های چوبی با شیشه‌های رنگی، نور را به‌نرمی به داخل هدایت می‌کردند و حیاط‌های مرکزی با حوض‌های آبی، طراوتی همیشگی به خانه می‌بخشیدند.

نمای ساختمان‌ها ساده اما پر از هویت بود؛ خبری از نمای‌های پرزرق‌وبرق و بی‌هویت امروزی نبود. معماری آن زمان نه‌تنها زیبایی را تأمین می‌کرد، بلکه به اقلیم و شرایط طبیعی نیز پاسخ می‌داد. آجر، چوب و کاهگل موادی بودند که به‌طور طبیعی با اقلیم تهران سازگار بودند. در نتیجه، خانه‌ها در تابستان خنک و در زمستان گرم می‌ماندند.

منبع: انتخاب