در روزگاری که چهره‌ی گلسار با برج‌های شیشه‌ای و نماهای سنگی تازه شکل گرفته، هنوز خانه‌ای هست که یادآور دورانی ساده‌تر و صمیمی‌تره. این بنا که در سال ۱۳۷۳ ساخته شده، شاید در نگاه اول چندان «کهن» به نظر نرسه، اما در واقع از اولین نشانه‌های گسترش شهری در گلسار محسوب می‌شه؛ زمانی که محله هنوز نفس می‌کشید و معماری معنا داشت.

ساده است، اما پر از جزئیات دوست‌داشتنی؛ از پنجره‌هایی که با آفتاب صبح رشت بازی می‌کنن تا ایوانی که انگار برای عصرهای بارانی طراحی شده. همین روح طراحی، یعنی همون چیزی که امروز خیلی از ساختمان‌های جدید ندارند؛ حس زندگی، هویت و اصالت.

به نظرت، چنین خانه‌هایی باید بازسازی بشن تا با زمانه هماهنگ بشن؟