در دل خیابان‌های قدیمی تهران، همیشه خانه‌هایی پیدا می‌شود که بیشتر از یک آدرس ساده‌اند؛ مثل خاطره‌ای زنده از روزهایی که هنوز ریتم شهر آرام‌تر بود. این خانه‌ها با دیوارهای زمخت، قاب‌های فرسوده و شیشه‌های نیمه‌کدرشان، تاریخ را نه در موزه‌ها بلکه وسط زندگی روزمره حمل می‌کنند.

کنار همین خانه ساده و سالخورده در حوالی خیابان لارستان تهران، یک پیانو‌فروشی کوچک نشسته؛ ترکیبی عجیب و دلنشین. از یک طرف، نمای خاموش خانه، و از طرف دیگر، نور گرم و طلایی مغازه که مثل نغمه‌ای پنهان از پشت شیشه‌ها بیرون می‌زند. تضادی که انگار داستانی شاعرانه تعریف می‌کند.