اوتیسم دوستانه به چه معناست؟

ورزش‌های تیمی که ممکن است یک مسابقه سطح پایین باشند. در حالی که همیشه استثناهایی از این قاعده وجود دارد، اما ورزش‌های گروهی مشترک مانند فوتبال، بسکتبال، چوگان و هاکی ممکن است به خصوص برای کودک مبتلا به اوتیسم به دلایل زیر سخت باشد:

هماهنگی: ورزش‌های تیمی که نیاز به دست زدن به توپ دارند به سطح بالایی از قدرت و هماهنگی نیاز دارند. اوتیسم اغلب با کاهش توان عضلانی و مشکلات هماهنگی همراه است. در نتیجه، کودکان اوتیستیک ممکن است در بازی دچار مشکل شوند.

محیط: ورزش‌های تیمی اغلب در محیط‌های بسیار گرم، سرد، پر صدا یا روشن انجام می‌شود. اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم دارای چالش‌های حسی هستند که کنترل صدای بلند، نورهای روشن و دمای شدید را دشوار می‌سازد. نتیجه حضور در این محیط‌ها می‌تواند یک کودک بسیار ناراضی یا حتی ناسازگار باشد.

ارتباطات اجتماعی: تیم‌ها نیازمند ارتباطات اجتماعی هستند و انجام ورزش‌های گروهی به مهارت‌های ارتباطی اجتماعی وابسته است. اوتیسم اغلب اختلالی است که این مهارت‌ها را به خطر می‌اندازد. برای کودکان اوتیسمی می‌تواند سخت باشد که در یک تیم جای بگیرند، با اعضای تیم ارتباط خوبی برقرار کنند، یا پیش‌بینی کنند که یکی دیگر از اعضای تیم احتمالاً چه خواهد کرد.

با این حال، بسیاری از گروه‌ها مشتاق هستند تا فرصت‌هایی را برای کودکان اوتیسمی فراهم کنند تا در ورزش‌های گروهی مشارکت کنند. اگر فرزند شما علاقه‌مند به نظر می‌رسد، ممکن است بخواهید تیم‌های ورزشی ویژه کودکان مبتلا به اوتیسم مانند تیم‌های ایجاد شده توسط باشگاه چلنجر Challenger Club را بررسی کنید. این فرصت‌ها به طور خاص برای کودکان با چالش‌ها و ناتوانی‌های مربوط به اوتیسم طراحی شده است.

توجه داشته باشید که ورزش‌هایی که با در نظر گرفتن کودکان اوتیستیک سازماندهی می‌شوند، همیشه راهگشای خوبی برای ورزش‌های سازمان یافته برای کودکان عصبی نیست. در این مورد بیشتر مشارکت اجتماعی و ورزش در نظر گرفته می‌شود تا مهارت‌های ورزشی.

مدرسه و ورزش‌های تفریحی

کودکان خردسال معمولاً در مدرسه و ورزش‌های تفریحی با توانایی‌های متفاوت، در صورتی که قادر به پیروی از دستورالعمل‌ها و تعامل مناسب با اعضای تیم باشند، شرکت می‌کنند. اگر فرزند شما برای پیروی از دستورالعمل‌ها یا تعامل مناسب مشکل دارد، ممکن است نیاز به حمایت ۱:۱ داشته باشید.

زمانی که تمرین‌ها بخشی از برنامه ورزش‌های مدرسه‌ای شوند، حتی برای نوجوانان با عملکرد بالا و مبتلا به اوتیسم نیز ممکن است انجام آن دشوار باشد.
برخی از تیم‌های مدرسه به کودکان مبتلا به اوتیسم این فرصت را می‌دهند که با کمک به مدیریت تیم یا شرکت در بازی در زمانی که مشارکت آن‌ها بر نتیجه بازی تأثیری ندارد، شرکت کنند.

این به شما و فرزندتان بستگی دارد که تصمیم بگیرید که آیا این نوع مشارکت امتیازی مثبت یا منفی است. برخی از آن‌ها این کار را دوست دارند، در حالی که برخی دیگر احساس ناراحتی می‌کنند که به عنوان «ماسکوت» (طلسم یا چیز خوش‌یُمن) تیم بازی کنند.

گزینه‌های ورزش‌های غیر تیمی

ورزش‌های غیر تیمی زیادی وجود دارد و کودکان اوتیسمی می‌توانند در بسیاری از آن‌ها شرکت کنند. اسکی، موج‌سواری، قایقرانی و بسیاری دیگر می‌تواند برای فرزند شما مناسب باشد، به خصوص اگر خانواده‌تان از آن‌ها لذت می‌برند.  در حالی که می‌توانید هر ورزش غیر تیمی را انتخاب کنید، اما این ورزش‌ها از محبوب‌ترین ورزش‌ها در میان افراد مختلف هستند:

اسب سواری

اسب سواری ورزش گرانی است. با این حال، یک ورزش عالی برای کودکان مبتلا به اوتیسم است. در واقع، بسیاری از کودکان اوتیستیک به عنوان یک فعالیت درمانی (که هیپوتراپی نامیده می‌شود) اسب سواری می‌کنند.  برای کودکان اوتیسمی غیرعادی نیست که راحت‌تر با حیوانات ارتباط برقرار کنند تا با مردم و بسیاری از آن‌ها در اسب‌سواری عالی هستند.

پیاده روی و ماهیگیری

برای بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم، آرامش دنیای طبیعت یک کاهش دهنده استرس عالی محسوب می‌شود. پیاده روی که می‌تواند یک فعالیت فردی یا گروهی باشد، راهی آسان برای ورزش و لذت بردن از طبیعت بدون فشار ارتباطات شدید اجتماعی است.  ماهیگیری یکی دیگر از ورزش‌هایی است که ممکن است برای یک فرد مبتلا به اوتیسم که از دنیای طبیعی لذت می‌برد، جالب باشد.

دوچرخه سواری

دوچرخه سواری برای کودکان مبتلا به اوتیسم می‌تواند سخت باشد، زیرا برقرای تعادل ممکن است برای آن‌ها مشکل باشد. با این حال، هنگامی که بر مهارت‌های اساسی تسلط یافتند، دوچرخه سواری می‌تواند راهی فوق العاده برای لذت بردن از فضای باز باشد.  مانند بسیاری از ورزش‌هایی که در بالا توضیح داده شد، از دوچرخه سواری نیز می‌توان به تنهایی یا به صورت گروهی، فقط برای سرگرمی یا رقابت لذت برد.

هنرهای رزمی

هنرهای رزمی، کاراته، جودو، تکواندو، آیکیدو و غیره، عناصر قابل پیش بینی و ساختاری را با چالش‌های تعامل فیزیکی و افراد ترکیب می‌کند. برای بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم، هنرهای رزمی راهی فوق العاده برای ایجاد مهارت‌های فیزیکی همراه با عزت نفس است.

فقط برای سرگرمی و ورزش

اگر امیدوارید فرزند مبتلا به اوتیسم خود را با ورزش‌های گروهی درگیر کنید، یک راه خوب برای شروع این است که فقط برای سرگرمی با هم بازی کنید.
چه در حال شوت زدن به سبد، پرتاب توپ به جلو و عقب، یا یادگیری اسکیت باشید، اگر با هم این کار را انجام دهید، مهارت‌های فیزیکی و اجتماعی را در خود ایجاد خواهید کرد.

در درازمدت، تجربیاتی مانند تیراندازی با والدین، به ایجاد ارتباط بین آن‌ها کمک می‌کند.  اگر فقط نگران این هستید که فرزندتان ورزش کند، در اینجا چند گزینه وجود دارد که باید در نظر بگیرید:  کلاس‌های (اعم از علایق عمومی یا خاص اوتیسم) یوگا، رقص یا سایر انواع حرکات را در نظر بگیرید. فعالیت‌هایی مانند کورس‌های با موانع یا «دوهای سرگرم‌کننده» محلی ایجاد کنید که شما و فرزندتان می‌توانید با هم انجام دهید.

خلاصه

کودکی که با اوتیسم زندگی می‌کند گزینه‌هایی برای انجام ورزش دارد، از جمله ورزش‌های گروهی مانند شنا که فضایی را برای تمرکز و تلاش فردی ایجاد می‌کند. چه بولینگ در داخل خانه انجام شود و یا اسب سواری در فضای باز، کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند مزایای بازی و ورزش را تجربه کنند.

اگرچه همه ورزش‌ها دوستدار اوتیسم نیستند. ورزش‌های تیمی مانند بسکتبال یا هاکی به درجات بالایی از ارتباطات، هماهنگی و تمرکز مشترک بر روی توپ برای انجام بازی نیاز دارند. برخی از کودکان ممکن است از عضویت در تیم لذت ببرند و نقشی را انتخاب کنند که در زمین نباشد. یافتن فعالیت‌هایی که صرفاً برای سرگرمی هستند، مانند پرتاب کردن توپ به جلو و عقب، می‌تواند راه بسیار خوبی برای ورزش در حین گذراندن وقت با هم باشد.

تهیه و ترجمه: elmevarzesh.com