هیچکس باور نمی کرد که در آینده ای نه چندان دور، خانه های کلنگی و قدیمی که متراژ بسیار پایینی دارند و هر لحظه خطر فروریختن آنها وجود دارد، حکم طلا را پیدا کنند و با قیمت های بسیار بالا خرید و فروش شوند اما به نظر می آید که گرانی مسکن و افزایش قیمت زمین، بلاخره این سرنوشت را برای این خانه ها رقم زده است.

به گزارش پرشین سازه ، این خانه های ویلایی کوچک که اکثراً فرسوده و ناامن هستند، غالبا در شهرهای بزرگی مثل تهران، بسیار قیمت گرفته و ارزشمند شده اند. البته نکته عجیب اینجاست که برخی از این خانه های قدیمی به محل سکونت خانواده های کم درآمد و فقیر جامعه تبدیل شده اند. این در حالیست که هیچ یک از استانداردهای مسکن را ندارند و به سختی می توان تصور کرد که چگونه یک خانواده در چنین خانه ای زندگی می کنند.

در طی سال هایی که قیمت مسکن به طور مداوم در حال افزایش بود، کیفیت زندگی در شهرهای بزرگی مثل تهران به شدت کاهش پیدا کرد. مثلاً در حال حاضر آگهی های خانه ویلایی زیر ۱۰ متر بسیار روال شده است و با جستجویی کوتاه در آگهی های مسکن می تواند صدها مورد از این فایل ها را پیدا کرد.

در گذشته وقتی صحبت از خانه ویلایی می شد، تصور همه بر این بود که منظور خانه ای بزرگ با حیاط و امکانات رفاهی مناسب است اما در حال حاضر، حتی تصورات ذهنی هم راجع به خانه ویلایی تغییر کرده است.

خانه های کوچک که بسیاری از آنها حتی امکانات اولیه یک خانه یعنی سرویس بهداشتی و حمام هم ندارند و صرفاً محلی کوچک و فشرده برای خوابیدن محسوب می شوند. جالب اینجاست که همین خانه های بی کیفیت با قیمت های بسیار بالایی عرضه می شوند و اقشار کم درآمد، ناچارند برای تامین سرپناه خود به چنین خانه هایی رجوع کنند.

شاید باور این موضوع سخت باشد اما حتی همین خانه های کوچک فاقد امکانات نیز در شهرهای بزرگ تبدیل به یک رویا شده اند و خیلی از اقشار جامعه از عهده اجاره آنها برنمی آیند. این خانه های ویلایی، چهره فقر و محرومیت را در شهرهای بزرگ نشان می دهند و ثابت می کنند که کیفیت زندگی در چنین شهرهایی تا چه حد پایین آمده است.

بسیاری از مستاجران برای دریافت همین خانه های بدون امکانات، مبالغ زیادی را صرف می کنند و اجاره های سنگین می پردازند. این عوامل باعث شده که احساس نارضایتی و ناامیدی در میان شهروندان چنین شهرهایی بالا برود و کیفیت زندگی پایین بیاید.

واقعیت اینجاست که هیچکس تمایلی به زندگی در چنین خانه ای ندارد اما با توجه به افزایش قیمت مسکن و کاهش قدرت خرید، هر روز بر اقشار مستاجر اضافه می شود. مستاجرانی که بسیاری از آنها، توان اجاره یک خانه معقول و مناسب را ندارند و ناچاراً به زندگی در این واحدهای فرسوده که بیشتر شبیه به قبر هستند تا خانه، تن می دهند.

نکته غم انگیز ماجرا اینجاست که هیچ نظارتی هم بر قیمت این واحدهای فرسوده و کوچک نمی شود و هر روز بر قیمت آنها افزوده می شوند. کافیست سری به پلتفرم های آنلاین آگهی مسکن بزنید تا ببینید چه تعدادی از این واحدها با چه قیمت هایی عرضه شده اند. وجه اشتراک تمام این واحدها، ویلایی بودن و فرسوده بودن است. خانه هایی که بعضاً ۴۰ سال قبل ساخته شده اند و بدون بازسازی و مرمت همچنان در بازار اجاره و فروش دست به دست می شوند.

مثلاً یک خانه هشت متری در خیابان استخر که قبل از دهه ۸۰ ساخته شده و مجهز به پارکینگ و انباری است با قیمت ۲۰۰ میلیون تومان رهن کامل عرضه شده است. یک واحد ۳۰ متری در محله خاوران با قیمت ۳۰۰ میلیون رهن ارائه شده! این واحد دارای انباری و بالکن است و ۲۳ سال قبل ساخته شده است.

البته در این میان برخی دیگر از خانه های ویلایی با متراژ بالاتر هم میان آگهی ها دیده می شود اما از عکس های درج شده در آگهی مشخص است که این خانه ها به قدری فرسوده و کهنه هستند که هر لحظه امکان فروریختن آنها وجود دارد. مثلاً یک خانه ۶۰ متری در پامنار با قیمت ۳۰۰ میلیون عرضه شده! این واحد قبل از دهه ۷۰ ساخته شده و احتمالاً بیش از ۴۰ سال عمر دارد. این واحد مجهز به انباری و بالکن می باشد.

به طور کلی، حتی بی کیفیت ترین خانه ها نیز از دسترس مستاجران تهرانی کم درآمد خارج شده و احتمالاً این روند ادامه پیدا خواهد کرد و کار به جایی می رسد که حتی اجاره یک واحد مسکونی در حاشیه شهر نیز برای خیلی ها آرزو خواهد شد.