به گزارش همشهری آنلاین، مردم کوچه و بازار از نزدیک و از قاب چشمانشان شاهد جنگ دلهره‌آور و ترسناک میان آدم و حیوانی وحشی مثل خرس بودند و این معرکه زمانی به اوج خود می‌رسید که در این مبارزه یکی‌شان روی زمین می‌افتاد و آن وقت بود که صدای جیغ و فریاد تماشاچیان به هوا بلند می‌شد. هرچند خرس بیچاره با غل‌ و زنجیر مهار و قدرتش در اختیار معرکه‌گردان بود، اما تماشای صحنه کشتی آدم و خرس و تلاش برای شکست دادن رقیب خاطرات و لحظه‌هایی برای مردم آن روزگار رقم می‌زد که تا مدت‌ها آن را فراموش نمی‌کردند.

معرکه‌گیرها در تهران قدیم پاتوق مشخصی نداشتند، هرچند بیشتر در گذرهای شلوغ و پررفت‌وآمد که احتمال جمع ‌شدن مردم بیشتر بود، بساط خود را پهن می‌کردند. تماشای معرکه‌گیری هم رایگان بود، اما معرکه‌گیر تلاش می‌کرد با شگفت‌زده‌ کردن مردم آنها را راضی کند که هنگام اجرای نمایش مبلغی به‌عنوان هدیه به او بدهند. از دوران قاجار تا آخر دوره پهلوی دوم، کار و بار معرکه‌گیرها سکه بود تا اینکه به‌تدریج با ورود سرگرمی‌های بیشتر حضور معرکه‌گیرها که حتی تا دهه‌های۱۳۶۰ و۱۳۷۰هم در برخی محله‌های تهران بساط پهن می‌کردند، کم‌رنگ شد. تهران معرکه‌گیرهای معروفی داشت که برخی از آنها میان مردم به شهرت رسیده بودند.