اگر حیاط‌های قدیمی حس نوستالژی را در شما زنده می‌کنند، پس احتمالاً خاطرات خوشی از دوران کودکی یا جوانی در خانه‌های حیاط‌دار دارید.

در واقع، حیاط‌های دهه ۷۰، با وجود اینکه شاید به اندازه خانه‌های تاریخی، غرق در جزئیات سنتی نبودند، اما همچنان توانسته بودند روح زندگی ایرانی را در خود حفظ کنند. این حیاط‌ها نه تنها مکانی برای بازی کودکان و دورهمی‌های خانوادگی بودند، بلکه انعکاسی از نیاز انسان به فضایی سبز و آرامش‌بخش در دل شهر محسوب می‌شدند. حس تعلق خاطر، آرامش و صمیمیت حاکم بر این فضاها، آن‌ها را به خاطره‌ای شیرین و ارزشمند برای بسیاری از ما تبدیل کرده است که امروزه در طراحی‌های مدرن نیز تلاش می‌شود تا عناصری از این حس و حال دلنشین بازآفرینی شود.