به نام خداوند جان و خرد
امروز، مهندسی فقط دانشِ ساختن نیست؛ ایستادن برای ساختنِ درست است.
با تمام وجود، در کنار دکتر پیروز حناچی ایستادیم تا اخلاق، استقلال و شایستگی را به سازمان نظام مهندسی بازگردانیم.
اما وقتی حتی ریاست شورای مرکزی نه با رأی مهندسان، بلکه زیر سایه ملاحظات سیاسی و فشارهای بیرونی تعیین می‌شود، دیگر سخن از اصلاح، معنایی ندارد.
تصمیم به کناره‌گیری، نشانه‌ی انفعال نیست؛ اعتراض به تحقیر شعور و خواست جامعه مهندسی است.
بزرگ‌ترین تلخی برای من اما آنجاست که تهران، با بیش از ۱۰۰ هزار مهندس، بی‌نماینده در شورای مرکزی مانده است.
ما کجای این ساختاریم؟ ما برای چه ایستادیم؟ آیا زمان آن نرسیده که خود جامعه مهندسی، صدای اعتراض و اصلاح شود؟
به حرمت آنچه هستیم و آنچه باید باشیم،
خاموش نمی‌مانیم…
سعید ظریف