به گزارش همشهری آنلاین، علی مهدیان؛ استاد حوزه و دانشگاه در روزنامه همشهری نوشت، در قرآن چندین‌جا بحث از کودکان و نوزادان مطرح‌شده؛ مثلا کودکانی که فرعون آنها را سرمی‌برید؛ مثلا موسی(ع) وقتی به نیل سپرده شد و به‌دست فرعون و همسرش رسید؛ مثلا کودکی که در داستان یوسف(ع) و زلیخا شهادت داد؛ مثلا حضرت مسیح(ع) وقتی در گهواره سخن گفت. درباره سخنان ابراهیم(ع) در کودکی و احتجاجش با دیگران، یا خواب یوسف(ع) در کودکی و بیانش برای پدرش هم می‌توان سخن گفت. در روایات هم سخن گفتن علی(ع) در گهواره یا امام عصر(عج) را در نوزادی و غیره و غیره ‌داریم. چند نکته در همه این موارد مهم و مشترک است:
۱. در همه اینها پیامی که کودک و نوزاد منتقل می‌کند، عین واقعیت است؛ عین صدق است؛ غیرقابل انکار است؛ رفع‌کننده شک و شبهه است.
۲. او نشان‌دهنده و جداکننده حق و باطل است.
۳. او امیددهنده و بشارت‌دهنده است.
۴. او مظهر قدرت خداست. در روایت است که لشکر ارواح کودکان بنی‌اسرائیل به مدد موسی(ع) آمدند.
۵. او به‌دلیل معصومیت، بزرگ‌ترها را تسخیر می‌کند، دیده‌اید بزرگ‌ترها به او می‌رسند می‌خواهند مثل او سخن بگویند؟
۶. نگاه به او عبادت است. پیامبر(ص) چنین بود و به نگاه به آنها و بازی با آنها و درس‌گرفتن از آنها توصیه می‌کرد. نگاه به آنها نگاه به فطرت است؛ مثل رفتن زیر باران، نگاه به آسمان و دریا.
۷. او پس مظهر صدق است و قدرت، اما در عین این‌همه اقتدار، مظهر مظلومیت است. او دل می‌برد.
خون علی‌اصغر(ع) چنین قدرتی دارد؛ قدرت اقناع؛ قدرت تسخیر؛ قدرت زیر و رو کردن قلوب همه انسان‌ها.
رفقا! دوران خواندن روضه است؛ روضه علی‌اصغر(ع)، روضه کودکان؛
مثل روضه‌خواندن‌های حاج‌قاسم.