به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، آمارها نشان از آن دارد که در سال‌های گذشته چیزی بیش از ۹ هزار واگن باری در خطوط ریلی کشور بدون ترمز سیر می‌کردند که این میزان در حدود ۳۰ درصد از کل واگن‌های باری موجود در کشور است.
چنین موضوعی بدون شک، نه تنها منجر به کند شدن فرایند توقف قطارهای باری می‌شد، بلکه ضریب ایمنی را در این قطارها کاهش می‌داد؛ چرا که در بسیاری از موارد ممکن بود پراکندگی این واگن‌های بدون ترمز منجر به افت توان ترمزگیری یک قطار بیش از دیگر قطارهای باری شود و زمینه را برای آسیب‌های احتمالی ایجاد کند.
نحوه سیر برای واگن‌های بدون ترمز بدین گونه بود که اگر یک قطار با ۴۰ واگن باردار در یک مسیر دارای شیب و با نیاز به ترمز حرکت می‌کرد، زمانی که عملیات ترمزگیری صورت می‌گرفت، علاوه بر این که واگن بدون ترمز به واگن دارای ترمز شوک وارد می‌کرد، منجر به کند و پرریسک شدن فرایند کاهش سرعت و در نهایت توقف می‌شد و در مواردی نیز همین موضوع ممکن بود منجر به خروج واگن از مسیر شود.
در این راستا در دولت سیزدهم، این امر به صورت جدی در دستور کار شرکت راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت تا همه واگن‌های باری موجود در خطوط ریلی ترمزدار شوند و به گفته مقامات شرکت راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران امروز تمام قطارهای باری شبکه راه‌آهن با ۱۰۰ درصد قابلیت ترمز سیر می‌کنند و حتی یک واگن بدون ترمز نیز وجود ندارد.
همچنین ممنوعیت تردد واگن‌های فاقد ترمز در قطارهای باری در دستور کار قرار گرفت و با وجود این که از حدود ۲۰ سال پیش نزدیک به ۳۰ درصد واگن‌های باری شبکه ریلی بدون ترمز در شبکه سیر می‌کردند و این موضوع باعث کاهش ایمنی سیر قطارها، مطمئن نبودن راهبر قطار برای ترمز مناسب، ایجاد شوک به واگن قطار، آسیب به خط ناوگان و خروج ناوگان از خط می‌شد، طی حدود ۲ ماه، اقدامات لازم برای ترمزدار کردن واگن‌های باری به انجام رسید و این موضوع می‌تواند گامی مؤثر در افزایش ایمنی قطارهای باری باشد.
این رویکرد پیش از این در واگن‌های مسافری نیز در دستور کار قرار گرفته بود و اکنون با ترمزدار شدن ۱۰۰ درصدی واگن‌های باری، می‌توان پیش‌بینی کرد که علاوه بر افزایش ایمنی و کاهش احتمال حوادث برای قطارهای باری، سرعت توقف و در نهایت، متوسط زمان سیر قطارها نیز بهبود پیدا کند. البته شاید این رقم برای یک قطار چندان چشمگیر نباشد، اما با توجه به کاهش ریسک جمعی می‌تواند تأثیر قابل توجهی در بهبود فرایند حرکت قطارهای باری در کشور داشته باشد.