به گزارش همشهری‌آنلاین، کوپا ‌آمریکا معمولا حساب و کتاب درستی ندارد. گاهی ۴سال یک‌بار، گاهی ۳سال در میان و بعضی وقت‌ها دوسالانه یا سال به سال برگزار می‌شود. این به کنار؛ هرچند وقت یک‌بار هم تیم‌هایی از خارج قاره آمریکا مثل قطر، ژاپن و…به این تورنمنت دعوت می‌شوند. این هم هیچ؛ برخی موارد پیش می‌آید که آنها خرجشان را با کنفدراسیون فوتبال آمریکای شمالی موسوم به کونکاکاف یکی می‌کنند، مثل همین دوره که هفته پیش با قهرمانی آرژانتین به پایان رسید.

میزبانی این دوره از کوپا به آمریکا رسیده بود و می‌توانست تمرین خوبی برای میزبانی جام‌جهانی باشد. آمریکا یک سال قبل از جام‌جهانی باید نخستین دوره جام‌جهانی باشگاه‌ها را با حضور ۳۲تیم میزبانی کند؛ رویدادی که سال۲۰۲۵ برگزار می‌شود. سپس نوبت میزبانی از نخستین دوره جام‌جهانی ۴۸تیمی خواهد رسید. تجربه برگزاری کوپاآمریکای۲۰۲۴ نشان داد این کشور هنوز آماده میزبانی از چنین رویدادی نیست.

در رقابت‌های این دوره از کوپا اتفاقات زیادی رخ داد که اگر در کشورهای دیگری افتاده بود، مورد تمسخر جهانیان قرار می‌گرفت. در دیدار پایانی هواداران تیم ملی کلمبیا از کانال‌های تهویه هوا وارد ورزشگاه ‌شدند، ساعاتی پس از فینال هم رامون خسورون، رئیس فدراسیون فوتبال کلمبیا، در ورزشگاه هارد راک دستگیر شد. او متهم به درگیری با چند مأمور حراست در تونل ورزشگاه بود. چند مورد از این اتفاقات را مرور می‌کنیم.

فینال کوپا آمریکا به‌دلیل هجوم برخی از هواداران کلمبیا به ورزشگاه، با تأخیر بیش از یک ساعته آغاز شد.

در جریان دیدار اروگوئه با کلمبیا بازیکنان تیم شکست خورده به سرکردگی داروین نونیس با هواداران کلمبیا درگیر شدند. اتفاقات از این دست زیاد رخ داد.

بین ۲نیمه مسابقه فینال ۲۵دقیقه وقت استراحت گرفته شد تا کنسرت برپا شود.

بازی‌ها وقت اضافه نداشت و درصورت تساوی در مراحل حذفی، بازی مستقیم به ضربات پنالتی می‌رفت، تا اینکه در فینال ناگهان همه‌چیز تغییر کرد و بازی کلمبیا- آرژانتین وقت اضافه‌دار شد.

ساعت بازی‌ها به اروپا و خاورمیانه نمی‌خورد و جام‌ جهانی۲۰۲۶ می‌تواند بخش قابل توجهی از تماشاگران خود را از دست بدهد. در جام‌جهانی۱۹۹۴ که در آمریکا برگزار شد، بازی‌ها ظهر انجام می‌شد تا پخش آن در اروپا به مشکل نخورد. احتمالا برای دوره بعدی هم همین اتفاق می‌افتد و بازیکنان تیم‌ها که از فشردگی زیاد مسابقات فصل رنج می‌برند، مجبور می‌شوند در بدترین ساعت روز بازی کنند.

ناداوری در کوپا به دفعات دیده شد و اتفاقا دامان تیم میزبان را گرفت و این تیم را از رسیدن به مرحله حذفی بازداشت.

قرعه‌کشی هم ایراد داشت و آرژانتین در سمتی قرار گرفت تا با تیم‌های بزرگ روبه‌رو نشود. البته در یورو هم همین اتفاق رخ داد اما تقصیر از برگزارکنندگان نبود. در کوپا جدول طوری چیده شده بود که تیم‌های کانادا و آرژانتین دوبار به‌هم خوردند و در آن‌سو هم اگر برزیل از مرحله حذفی صعود می‌کند، باز هم باید با کلمبیا بازی می‌کرد.

گفته شد در کوپای امسال نژادپرستی جایی نداشت و با اینکه وینیسیوس از شر نژادپرستان در امان بود ولی رفتار برگزارکنندگان و تماشاگران، صدای برخی تیم‌ها ازجمله کانادا را درآورد. کانادا متشکل از بازیکنان سپاهپوست بود و سرمربی این تیم از توهین هواداران رقیب در ورزشگاه‌ها گلایه داشت. جسی مارش گفته بود در آمریکا با تیمش مثل شهروند درجه۲رفتار شده است. در کل آمریکایی‌ها فرهنگ کانادایی‌ها را مسخره می‌کنند.

هواداران کلمبیا به خانواده بازیکنان اروگوئه روی سکوها حمله کردند و هیچ پلیسی آنجا حضور نداشت.

کیفیت زمین‌ مسابقات در حدی افتضاح بود که صدای مسی، اسکالونی و بیلسا هم درآمد. برخی سرمربیان بزرگ مدعی بودند کنفدراسیون فوتبال‌آمریکای جنوبی به آنها دستور داده درباره کیفیت زمین اعتراضی نداشته باشند.

مسابقات در زمین‌هایی کوچک‌تر از اندازه استاندارد برگزار شد و این موضوع هم با اعتراض تیم‌ها روبه‌رو شد. دوریوال جونیور، سرمربی برزیل یکی از این معترضان بود. او کوچک بودن زمین را دلیل تساوی بدون گل این تیم مقابل کاستاریکا دانست. آمریکا در زمین‌هایی مسابقات را برگزار کرد که از کوچک‌ترین اندازه زمین مجاز برای یک مسابقه بین‌المللی هم کوچک‌تر بود، با ابعاد ۱۰۰متر طول و ۶۴متر عرض (۱۰۹در ۷۰یارد). در آکادمی‌های انگلیس مسابقات زیر ۱۳سال را در زمین‌هایی با ابعاد بزرگ‌تر برگزار می‌کنند. دنیلو، کاپیتان برزیل در انتقاد از وضعیت زمین‌ها گفته بود: «من از کیفیت زمین‌ها شگفت‌زده شدم. اما مسئله اصلی ابعاد این زمین‌هاست. با این ابعاد انتظار نبرد، جنگ، چالش‌های فیزیکی زیادی را داشته باشید.» شاید برای همین بود که بازی‌ها بیش از حد خشن و پرکارت شد. البته تیم‌های آمریکای‌جنوبی درهرحالتی خشن و وحشی بازی می‌کنند. نستور لورنزو، سرمربی آرژانتینی تیم ملی کلمبیا هم از ابعاد زمین ایراد گرفته و گفته بود: «به‌خاطر کوچک بودن زمین مسابقه، پرتاب‌های اوت به‌راحتی به دروازه تیم‌ها می‌رسد و این استاندارد نیست و به نفع تیمی است که پرس می‌کند.» شاید مشکلی اصلی زمین‌ مسابقات، استانداردهای دوگانه در فوتبال ‌آمریکا باشد. آمریکایی‌ها به چیزی که بقیه فوتبال می‌دانند، ساکر می‌گویند و فوتبال‌شان با دست انجام می‌شود. استادیوم‌های لیگ فوتبال آمریکایی فضاهای محدودی دارد و هر زمین به ابعاد ۱۱۰متر طول و ۴۹متر عرض است.

سال‌های اخیر فوتبال در آمریکا محبوبیت زیادی پیدا کرده. برای بازی‌های لیونل مسی با پیراهن اینترمایامی همه ورزشگاه‌ها پر می‌شود و قیمت بلیت‌ها گاهی تا چند صددلار بالا می‌رود. آمریکایی‌ها تازگی‌ها فوتبال‌دوست شده‌اند. چند سال پیش وقتی مورینیو با تیم منچستریونایتد برای تور پیش‌فصل به این کشور رفت، از این علاقه شدید ابراز تعجب کرد و خطاب به هواداران گفت که این مسابقات را جدی نگیرند چون مربوط به پیش‌فصل است و هنوز بازیکنان و تیم‌ها آماده نشده‌اند. مورینیو می‌دانست فوتبال هم برای آمریکایی‌ها یک کارخانه سرگرمی است، مثل خیلی چیزهای دیگر و برخلاف ارزشی که این رشته ورزشی برای مردم آمریکای‌جنوبی، انگلیس یا اسپانیا و جاهای دیگر دارد. آیا آمریکا می‌تواند میزبان خوبی برای جام‌جهانی آینده باشد؟